του Τέλη Τύμπα
Η δοκιμασία της μεγάλης πλειοψηφίας των νέων στη χώρα μας είναι και θα είναι για καιρό δυσβάσταχτη. Όσο κι αν ελαφρύνει με μια κυβέρνηση της αριστεράς. Ας μη γίνει αβάσταχτη. Όσοι μπαίνουμε σε τάξεις κι αμφιθέατρα γνωρίζουμε καλά πόσο δύσκολο είναι πλέον να πείσεις αυτή τη γενιά να συγκεντρωθεί στα γράμματα και στον πολιτισμό, στο πραγματικό παιχνίδι και στον πραγματικό έρωτα. Να μην εγκαταλείψει, να μην εγκαταλειφθεί κάπου μεταξύ αναχωρητισμού στην εικονική πραγματικότητα και εκφασισμού από μια πραγματικότητα βίας. Κι αν αυτή η νεολαία δυσκολεύθηκε να μην τα παρατήσει μετά το θάνατο ενός μαθητή (Γρηγορόπουλος) τον Δεκέμβρη του 2008 από σφαίρα της εξουσίας, πως θα αντέξει το Δεκέμβρη του 2014 το θάνατο από μια ανάλγητη (και ακραία απονομιμοποιημένη πλέον) εξουσία και ενός φίλου του (Ρωμανός);
Ο φίλος αυτός πρέπει να ζήσει και να γίνει αυτό που διεκδικεί, φοιτητής. Η δοκιμαζόμενη νεολαία μας έχει απόλυτη ανάγκη το συμβολισμό ενός περάσματος από το νεκρό μαθητή Γρηγορόπουλο στον ζωντανό φοιτητή Ρωμανό. Γι αυτό το αίτημα του Ρωμανού πρέπει να ικανοποιηθεί. Κι ας υπενθυμίσω εδώ τη δέσμευση-διαθεσιμότητα του πανεπιστημίου να εκπαιδεύει στην δημοκρατία, να ερευνά τρόπους αναβάθμισής της. Με τον Ρωμανό ζωντανό και φοιτητή θα έχουμε όλοι τις ευκαιρίες μας. Ο Ρωμανός, οι καθηγητές του, η δημοκρατία. Ας προσπαθήσουμε, για το Ρωμανό και τη δοκιμαζόμενη γενιά του, για όλες και όλους μας. Εκεί που μπορούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση να προσπαθήσουμε, δηλαδή στο πανεπιστήμιο. Στο νεκροταφείο δεν μπορούμε.
Συζήτηση4 Σχόλια
Να σπουδάσει το παλικάρι.Να μη σταθεί το σύστημα που τόσο μισεί, εμπόδιο.
Εάν όμως πιάσει το δικό μου παιδί όμηρο,που θα κάθεται δίπλα του;
Το απειλήσει;
Το σκοτώσει;
Υπάρχει κάποιος που εγγυάται το αντίθετο;
Εάν υπάρχει και μπορεί να προστατεύσει τους υπόλοιπους φοιτητές τότε ναι,να σπουδάσει,να μορφωθεί γιατί μόνο τότε θα αλλάξει γνώμη για τα πιστεύω του.
Εύχομαι από καρδιάς να ζήσει το παιδί.
«Εάν όμως πιάσει το δικό μου παιδί όμηρο»… Τόσο μεγάλη βλακεία και τόσο παράλογο φόβο, καιρό είχα να ακούσω και να δω..
Το παιδί σου είναι όμηρος ήδη. Των ίδιων που αρνούνται το στοιχειώδες στον Ρωμανό. Των ίδιων που καταστρέφουν τις ζωές χιλιάδων συνομήλικων του Ρωμανού, καταδικάζοντάς τους στην ανεργία.
Για σκέψου το λίγο: ο Ρωμανός – που όλοι οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι φοβάστε μην «το σκάσει» – θέλει να σπουδάσει. Αν ικανοποιηθεί το αίτημά του αλλά το σκάσει, θα ζήσει στην παρανομία, χωρίς να μπορεί να σπουδάσει, χωρίς να μπορεί να ζησει στο φως. Αν τηρεί τις άδειές του, θα πάρει τις ανάσες ελευθερίας που ζητάει, θα εκτίσει την ποινή του και θα προχωρήσει. Τι λέτε πως θα διαλέξει; Αν τον κρατήσετε έγκλειστο χωρίς να του δώσετε το δικαίωμα να σπουδάσει, θα τον μετατρέψετε σε ένα ακόμα πιο ατίθασο αγρίμι, γιατί η «δημοκρατία» σας θα τον εκδικείται, καταπατώντας τους ίδιους τους δικούς της νόμους.
Συνεχίστε ατάραχος τον ύπνο σας.
Η επιστολή του Νίκου Ρωμανού στους δικαστές του
«Σκοπός αυτής της δήλωσης είναι να ξεκαθαριστούν οι προθέσεις για εσάς και το δικαστήριό σας.
Οι πράξεις που δεν συνδυάζονται με λέξεις ώστε να γίνεται σαφές το νοηματικό τους περιεχόμενο οδηγούν στην σύγχυση, ενώ οι λέξεις που δεν συνοδεύονται από πράξεις είναι κενά νοήματα μιας φλύαρης ουδετερότητας.
Εγώ βρίσκομαι εδώ σαν δηλωμένος και αμετανόητος εχθρός σας, δεν ζητιανεύω την επιείκειά σας, δεν επιζητώ τον διάλογο με εσάς και τους ομοίους σας. Οι αξίες μου βρίσκονται σε πόλεμο με τις δικές σας γι’ αυτό κάθε φράση που ξεστομίζω εναντίον σας είναι ξυράφι που χαρακώνει τις μάσκες της υποκρισίας σας και καθιστά σαφή τη θέση και το ρόλο του καθενός μας.
Συντάσσετε εκατοντάδες σελίδες δικογραφιών και σχηματίζετε συνεχώς νέες υποθέσεις για να μας θάψετε δεκάδες χρόνια στις φυλακές της δημοκρατίας σας.
Ετοιμάζεστε να μας επιβάλλετε «ειδικές συνθήκες κράτησης» που είναι το μόνο πραξικόπημα που έλειπε από το πάνθεο με τις «ειδικές μεταχειρίσεις» (μεταγωγές, δικαστήρια, νομοθεσίες) που κατασκευάζετε για να μας πολεμήσετε.
Οι απλοί νόμοι της φυσικής λένε ότι συνέπεια της δράσης είναι η αντίδραση.
Έξω απ’ αυτή τη δικαστική αίθουσα σε τόπους ελεύθερους υπάρχουν επαναστατημένοι άνθρωποι, σύντροφοι για μένα, τρομοκράτες για σας, που δεν σκοπεύουν ν’ ανεχτούν την εξόντωσή μας χωρίς πρώτα να κάνουν εσάς και τους πολιτικούς σας προϊστάμενους σας να ματώσουν.
Αν θέλετε μπορείτε να το εκλάβετε ως απειλή.
Εγώ πιστεύω ότι είναι η κυνική πραγματικότητα. Κάθε επιλογή έχει και το δικό της κόστος. Φαντάζομαι σαν δικαστές και υπηρέτες του νόμου θα συμφωνείτε μαζί μου σ’ αυτό.
Ας ρίξουμε όμως μια σύντομη ματιά στον θαυμαστό κόσμο σας. Βρισκόμαστε στην εποχή της ταχύτητας. Τα πάντα κινούνται γρήγορα δημιουργώντας διαρκώς συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Η ταχύτητα του ιστορικού χρόνου έχει πλέον εκτροχιαστεί, οι πληροφορίες και οι ειδήσεις ταξιδεύουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, η τεχνολογία και η επιστήμη προοδεύουν με γιγαντιαίους ρυθμούς.
Δίπλα σε αυτά οι αντιφάσεις του σύγχρονου πολιτισμού εκρήγνυνται όλο και συχνότερα. Δεκάδες πυρκαγιές ανάβουν σε πόλεις που όλα έμοιαζαν ήρεμα και απειλούν να σπείρουν το χάος στην οργανωμένη τάξη του συστήματος.
Τέτοια γεγονότα δημιουργούν συνθήκες που μας εξηπηρετούν. Δημιουργούμε γέφυρες επικοινωνίας με ανθρώπους πίσω από τα οδοφράγματα ώστε οι πράξεις βίας να γίνουν κομμάτι ενός ειδικότερου πολιτικού πλαισίου, ανοίγοντας έτσι την προοπτική του περάσματος τους στον αγώνα για την αναρχική επανάσταση.
Εκεί που η οργή συνδυάζεται με τη συνείδηση
Εκεί που συναντιούνται οι άνθρωποι που η φλόγα της ελευθερίας καίει τα σπλάχνα τους
Κάπου εκεί βρίσκονται και τα αποτυπώματά της δικής μου εξέγερσης.
Αναρχικής γιατί εχθρεύεται όλες τις εξουσίες που αναπαράγει ο άνθρωπος, μόνιμης γιατί δεν έχει στόχο τη μεταρρύθμιση αλλά την καταστροφή, υπαρξιακής γιατί μέσα από την εξέγερση εξωτερικεύοντας όλα εκείνα τα όμορφα συναισθήματα που θέλουμε να εξαπλωθούν στις καρδιές των εξεγερμένων.
Εξάλλου η ποιότητα της ζωής μετριέται σε στιγμές και συναισθήματα.
Με βάση την παραπάνω σχηματική περιγραφή καταλαβαίνετε ότι δεν έχετε κανένα περιθώριο να σταματήσετε το αναπόφευκτο. Την σύγκρουση των κόσμων μας.
Γι’ αυτό και δηλώσεις όπως αυτή έχουν αυτόν ακριβώς το σκοπό, να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Δεν μπορείτε να μας λυγίσετε, δεν μπορείτε να σταματήσετε τη θύελλα που έρχεται.
Οι καιροί επιτάσσουν σκέψη, προσοχή και συνεχή αγώνα με όλα τα μέσα.
Ούτε βήμα πίσω!
Περισσότερη βία ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Δύναμη στους επικηρυγμένους αναρχικούς αντάρτες πόλης Νίκο Μαζιώτη και Πόλα Ρούπα.
Δύναμη σε όλους τους συντρόφους που βρίσκονται στην παρανομία.
Βάλτε τα λεφτά της επικήρυξης στον κ@@ο σας!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!»
Οσο για εσάς αγαπητέ ή αγαπητή ΄΄Aλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό΄΄συνεχίστε να ονειρεύεστε ΄΄ανάσες ελευθερίας΄΄ και συνεχίστε ατάραχος τον ύπνο σας.
Επίσης αγαπητέ ή αγαπητή ΄΄Aλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό΄΄ σας παραθέτω δύο διαφορετικές απόψεις ατόμων που κατά τη γνώμη μου βλέπουν το δάσος και όχι το δένδρο….
Φυλακισμένος φοιτητής
Φυλακισμένος είναι μία ιδιότητα. Φοιτητής είναι μία άλλη. Κάποιες φορές συνδυάζονται στο ίδιο πρόσωπο. Μπορεί να έχεις φυλακισθεί ενόσω είσαι φοιτητής ή να περάσεις σε ένα ΤΕΙ ενόσω είσαι φυλακισμένος. Προφανώς, κάθε φυλακισμένος έχει και άλλες ιδιότητες, πέραν αυτής του παρανομήσαντος. Να θυμίσω μερικές: φυλακισμένος & πατέρας & πρώην υπουργός, φυλακισμένος & καθηγητής πανεπιστημίου, φυλακισμένος & εκδότης, φυλακισμένος & πρώην δήμαρχος, φυλακισμένος & επιχειρηματίας, φυλακισμένος & τραγουδοποιός.
Με ποιον τρόπο οι άλλες ιδιότητες επηρεάζουν την ιδιότητα του φυλακισμένου; Με κανέναν! Φυλακισμένος θα πει ότι δεν είσαι ελεύθερος και αυτονοήτως δεν έχεις την άνεση να επιτελείς τα άλλα σου καθήκοντα, όπως θα τα επιτελούσες εκτός φυλακής. Η φυλακή είναι τιμωρία. Στην τιμωρία και στερείσαι και υποφέρεις. Ή λοιπόν καταργούμε εντελώς την έννοια της τιμωρίας ή, αν την αποδέχομαστε ως αναγκαίο κακό για τους παρανομούντες, αποδεχόμαστε ταυτόχρονα ότι θα ζορίζονται εκεί που βρίσκονται.
Όμως το σωφρονιστικό μας σύστημα έχει, θεωρητικά τουλάχιστον, την πρόθεση που υπονοεί η ονομασία του: να κάνει ανθρώπους σώφρονες, που έχουν, δηλαδή, σώας τας φρένας. Δεν είναι σκοπός του να τους εκδικηθεί. Έτσι, προβλέπει, από τη δίκη κιόλας, μια ντουζίνα ελαφρυντικά: μετεφηβικής ηλικίας, προτέρου εντίμου βίου, ειλικρινούς μεταμελείας, μη ταπεινών κινήτρων, και μερικά περισσότερο εξειδικευμένα. Ακόμα και όταν καταδικαστείς, πάλι προβλέπει ελαφρυντικά, ώστε ο εγκλεισμός σου να γίνει πιο υποφερτός και να βγεις χωρίς να εκτίσεις ολόκληρη την ποινή σου.
Από τι εξαρτώνται αυτά τα ελαφρυντικά; Από τη στάση του κρατούμενου, τις απόψεις του, τη γενική συμπεριφορά του. Εξαρτώνται από τις άλλες ιδιότητές του; Όχι, και δεν θα έπρεπε, διότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε προνομιακή μεταχείριση ενός κρατούμενου έναντι άλλου. Γιατί να μπορεί ο φοιτητής φυλακισμένος να πηγαίνει στις παραδόσεις και να μην μπορεί να πηγαίνει ο πρωταθλητής φυλακισμένος στις προπονήσεις, η μάνα φυλακισμένη στο παιδί της και ο επιχειρηματίας φυλακισμένος στην εταιρεία του;
Άρα στην περίπτωση του Ρωμανού, και του κάθε λαϊκού ή αριστοκρατικού επαναστάτη, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι αν βρίσκεται σε πορεία σωφρονισμού. Αν κατάλαβε ότι με ληστείες τραπεζών και καλάσνικωφ δεν πρόκειται να αλλάξει κανένα σύστημα κι ότι, στο φινάλε, δεν τον εξουσιοδότησε κανένας να αναλάβει αυτόν τον ρόλο για λογαριασμό μου, ακόμα κι αν έχουμε ακριβώς την ίδια απέχθεια προς το «σύστημα».
Το κατάλαβε; Όχι βέβαια! Στο παρελθόν, μέσα από τη φυλακή έχει αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις στη δημοτική αστυνομία της Κυψέλης, σε μια επενδυτική εταιρία και στο σπίτι του Γιάννου Παπαντωνίου, ενώ έχει δηλώσει ένα σωρό φορές πόσο περήφανος αισθάνεται για τα κατορθώματά του. Πολύ καλά λοιπόν έκανε η Δικαιοσύνη και αρνήθηκε να του δώσει άδεια.
Δεν του άρεσε, όμως, του καλομαθημένου επαναστάτη και ξεκίνησε απεργία πείνας. Μήπως εν τω μεταξύ άλλαξε απόψεις; Καθόλου! Σε μια επιστολή άρπα – κόλλα (ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος, που δεν είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις ξέροντας τον οικογενειακό και κοινωνικό του περίγυρο) κι αφού ενημερώνει ότι είναι εναντίον όλων των νόμων (!!!) διευκρινίζει, ξεκινώντας την απεργία πείνας: «Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού».
Μπράβο αγόρι μου για την ειλικρίνειά σου, αλλά λυπάμαι, θα καθήσεις στη φυλακή. Ισοπεδωτικές συνθήκες; Ισοπεδωτικές. Χωρίς ανάσες ελευθερίας; Χωρίς. Η απεργία πείνας είναι ο έσχατος εκβιασμός και ταυτόχρονα η έσχατη αναρχική πράξη. «Μπορώ να με σκοτώσω» λέει ο απεργός πείνας στο σύστημα «και δεν μπορείς να μου το απαγορεύσεις». «Έτσι είμαι ανώτερος από σένα και σε απειλώ: το αίμα μου επί της κεφαλής σου».
Κι άμα πεθάνει; Ας χρησιμοποιήσουμε ξανά τη, δυσεύρετη σ’ αυτή τη χώρα, κοινή λογική. Ο νόμος δεν προβλέπει φοιτητικές άδειες. Επιπλέον δεν έχει εκτίσει τον χρόνο που προβλέπει ο νόμος ώστε να δικαιούται αδείας. Ο Ρωμανός ζητάει κάτι που δίδεται υπό προϋποθέσεις, που αυτός δεν διαθέτει. Η Πολιτεία έχει δύο επιλογές. Να δεχθεί τα αιτήματά του ή να μην τα δεχθεί. Αν τα δεχθεί, δημιουργεί προηγούμενο για οποιονδήποτε κρατούμενο, για οποιονδήποτε λόγο. Κι όχι μόνο για κρατούμενο. Για οποιονδήποτε επιδιώκει οτιδήποτε. Κάνω απεργία πείνας και πετυχαίνω αυτό που θέλω! Γιατί υποχωρήσατε στον Ρωμανό και όχι σ’ εμένα;
Μπορεί να λειτουργήσει έτσι η νομιμότητα; Όχι βέβαια! Γι΄ αυτό ο νομοθέτης επινόησε μια σολομώντεια λύση: την αναγκαστική σίτιση.
Εδώ, σηκώνει πολλή κουβέντα. Η κλασική φιλελεύθερη αντίληψη λέει πως ο καθένας είναι κύριος του σώματος και της ζωής του και, αν θέλει, μπορεί να αυτοκτονήσει με τον τρόπο που θα διαλέξει. Και πως αυτά τα δικαιώματα δεν αποψιλώνονται ούτε μέσα στη φυλακή. Λυπάμαι, αλλά δεν συμφωνώ. Στη φυλακή πολλά ατομικά δικαιώματα λειτουργούν υπό όρους, με πρώτο και καλύτερο το δικαίωμα στην ελευθερία! Άρα, η απεργία πείνας ενός φυλακισμένου κρίνεται υπό ορους. Αντιμετωπίζεται, δε, ως προς αυτό που είναι: μια πράξη εκβιασμού. Επιπλέον, η νομοθεσία προβλέπει πως οι αποφάσεις ενός ανθρώπου έχουν νομική και ηθική υπόσταση όταν έχει σώας τας φρένας. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι κάποιος που είναι ολοκληρωτικά εναντίον της έννοιας του νόμου και ταυτόχρονα θέλει να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων έχει σώας τα φρένας (προσωπικά αμφιβάλλω) πόσο συνεχίζει να έχει συναίσθηση των επιλογών του όταν, μετά από κάποιες μέρες απεργίας θα υφίσταται έκπτωση των σωματικών και των διανοητικών του λειτουργιών; Ο αντίλογος λέει ότι όταν ξεκινάς μια απεργία πείνας ξέρεις ότι οδηγείσαι στον θάνατο, άρα πρόκειται για απόφαση προειλημμένη. Δεν είναι, όμως, έτσι. Σε κάθε βήμα οποιασδήποτε πορείας, μπορείς και πρέπει να επανασταθμίζεις και τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Ο απεργός πείνας δεν ξεκινάει για να πεθάνει. Ξεκινάει για να πετύχει αυτό που επιδιώκει, και να το απολαύσει εν ζωή. Ακόμα και ο παθιασμένος στρατιώτης, ο παράτολμος μαχητής που ορμάει στη φωτιά αψηφώντας τον θάνατο, μπορεί κάποια στιγμή να αποφασίσει ότι «όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει». Ένας απεργός πείνας, ακόμα και στο κατώφλι του θανάτου, είναι ζωντανός. Με τον εγκέφαλο και τις ζωτικές λειτουργίες του σχεδόν ανενεργές, πώς μπορεί να πάρει την απόφαση να διανύσει τα λίγα αλλά κρίσιμα τελευταία μέτρα; Πώς μπορεί να σταθμίσει αν ο εκβιασμός έχει ακόμα πιθανότητες να πετύχει ή όχι;
Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η ακραία μεν αλλά αναγκαία λύση, με απόφαση εισαγγελέα: τροφή με το ζόρι – με ορό φυσικά. Ο Σωφρονιστικός Κώδικας έχει χειριστεί ένα ιδιαίτερα δύσκολο (και σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο) θέμα με εξαιρετική ισορροπία. Αναγνωρίζει, έμμεσα, το δικαίωμα της απεργίας πείνας (παλαιότερα θεωρούνταν αδίκημα) καθώς προβλέπει για τον απεργό ειδική ιατρική φροντίδα στη φυλακή και, αν η κατάσταση χειροτερέψει, μεταγωγή σε νοσοκομείο. Κι εκεί δεν διατάζει «φέρτε τον ορό αμέσως» αλλά αναγνωρίζει ότι πρέπει να υπάρχει «άμεσος κίνδυνος ζωής ή σοβαρής και μόνιμης βλάβης της υγείας». Παράλληλα απαιτεί να «συνεκτιμώνται η προσωπικότητα του κρατουμένου, οι επιδιώξεις του και η σταθερότητα της απόφασής του». Ακόμα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποδέχεται την αναγκαστική σίτιση, θέτοντας, και ορθώς, τις ίδιες αυστηρές προϋποθέσεις με τον Σωφρονιστικό Κώδικα.
Κατά την άποψή μου, λοιπόν, πολύ καλά έκανε η εισαγγελέας των φυλακών και διέταξε την αναγκαστική σίτιση του Ρωμανού. Ακόμα κι αν κάποιοι «φίλοι του» υποστηρίζουν ότι έτσι προσβάλλεται η προσωπικότητα του κρατουμένου. Είναι καλύτερα να προσβληθεί η προσωπικότητά του από το να χάσει τη ζωή του. Επειδή είναι μόλις 21 χρονών. Επειδή είναι κρίμα να πληρώσει τις αμαρτίες μιας σάπιας αστικής τάξης, που δεν μπόρεσε να του δώσει έναν μπούσουλα ζωής. Επειδή μπορεί αργότερα να του φύγει ο θυμός και να αρχίσει να σκέφτεται. Κι ίσως μετά από χρόνια – μακάρι να μην είναι πολλά – να κοιτάει το βλέμμα του κυνηγημένου αγριμιού των σημερινών φωτογραφιών του και να λέει στη γυναίκα του που θα τον έχει αγκαλιά: «Λίγη προσοχή, λίγη αγάπη, λίγη φροντίδα εκλιπαρούσα, αλλά κανένας δεν μου την έδινε. Κι αποφάσισα να εκδικηθώ. Τη μάνα μου ήθελα να εκδικηθώ και τους πήρε η μπάλα όλους. Θυμάσαι που κόντεψα να πεθάνω τότε με εκείνη την κωλοαπεργία στη φυλακή. Άκου να πεθάνω! Τι μαλακίες κάναμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες!»
Αλλά μέχρι να αρχίσει να σκέφτεται ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς κανόνες και κοινωνία χωρίς νομικό πλαίσιο, κι ότι το να αποφασίσεις εσύ για το καλό μου χωρίς να με ρωτήσεις είναι καθαρόαιμος φασισμός, θα μείνει στη φυλακή. Κι αν επιμένει στην απεργία πείνας, θα σιτίζεται αναγκαστικά. Διότι όπως η Πολιτεία οφείλει να προστατεύει τη ζωή κάθε συμπλεγματικού, ψυχικά τραυματισμένου ή μικρόνοα που «την είδε» Ρομπέν των Αστών, οφείλει να προστατεύει κι όλους τους άλλους, που κινδυνεύουν να χάσουν την περιουσία ή τη ζωή τους από τα καπρίτσια των φυντανιών των μαμάδων βορείων προαστίων.
Υ.Γ. Μήπως, με την ευκαιρία, να εγκαινιάζαμε την παρακολούθηση μαθημάτων στα ΑΕΙ – ΤΕΙ μέσω διαδικτύου; Θα δώσει πολλές λύσεις, όχι μόνο σε κρατούμενους.
ΘΑΝΟΣ ΤΖΗΜΕΡΟΣ
Ο Ρωμανός να μη γίνει Γρηγορόπουλος!
Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Αύριο υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να έχουμε στην Αθήνα γεγονότα τύπου «Δεκέμβρη 2008». Μόνο που τώρα, Υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν είναι ο ψύχραιμος καθηγητής Παυλόπουλος, είναι ο Κικίλιας. Ο οποίος όπως απεδείχθη προσφάτως χάνει εύκολα την αίσθηση του μέτρου, προσβάλλοντας και εξευτελίζοντας ανώτερους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ στην Πάτρα. Και το έκανε αυτό για να κερδίσει «τα παιδιά» που ψηφίζουν μονοκούκι τη «Χρυσή Αυγή».
Και από την άλλη, είναι τα «άλλα παιδιά». Που έχουν κάνει λαϊκό ήρωα τον Νίκο Ρωμανό και είτε ομολογημένα, είτε ανομολόγητα θα τον ήθελαν «κάδρο» στο «μαρτυρολόγιο» της …. επανάστασης. Κι αυτό, επειδή μπούκαρε με βαρύ οπλισμό για να ληστέψει μια τράπεζα. Με νοητικά άλματα δημιουργούν το «παιδί – σύμβολο» που «τα’ βαλε» με τις τράπεζες που φταίνε για την κρίση που φταίει για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν. Κι έτσι κατεβαίνουν 15.000 άνθρωποι στο δρόμο. Κι αύριο στην πορεία της επετείου του Γρηγορόπουλου μπορεί να είναι πολλαπλάσιοι και να γίνει «της κολάσεως».
Ο Ρωμανός ούτε είναι, ούτε πρέπει να γίνει Γρηγορόπουλος. Όσο καλλιεργείται αυτή η ψευδής εντύπωση και οδηγούνται προς τα εκεί τα πράγματα, τόσο η συνάντηση των «παιδιών» του Κικίλια με τα «άλλα παιδιά» μπορεί να είναι όσο εκρηκτική χρειάζεται να είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια. Δυστυχώς όμως, το να «ματώσει» αύριο η Αθήνα έχει καταστεί εξαιρετικά πιθανό, καθώς τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε «διαλόγους» σε ένα θέατρο του παραλόγου.
Από τη μια, πρέπει να πιστέψουμε πως ο Ρωμανός έχει ειλικρινές ενδιαφέρον να παρακολουθήσει τις σπουδές του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, την ώρα που ως αναρχικός – κατά δήλωσή του – εχθρεύεται και μισεί τις επιχειρήσεις. Ομοίως και τα πανεπιστήμια, ως μηχανισμούς αναπαραγωγής της εξουσίας. Γι αυτό άλλωστε, κατά καιρούς, ομάδες νεαρών ομοϊδεατών του τα έχουν κάψει, τα έχουν καταστρέψει και λεηλατήσει.
Και από την άλλη, το Υπουργείο Δικαιοσύνης που παρακολουθεί ατάραχο τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές που θυμίζουν όλο και περισσότερο αυτές της Λατινικής Αμερικής , βλέπουμε να τάζει τηλεδιασκέψεις και free wifi στις φυλακές, για να μην χάσει ο Ρωμανός τα μαθήματά του!
Ο Ρωμανός ζητάει την εκπαιδευτική άδεια για να την κοπανήσει. Και θεωρεί πως έχει αυτό το «δικαίωμα» γιατί απευθύνεται στην ίδια πολιτεία που άφησε τον Χριστοφοράκο να την κοπανήσει. Από εκεί αντλεί «ηθική νομιμοποίηση» το αίτημα που υποβάλει, το οποίο είναι αίτημα απόδρασης επί της ουσίας. Η ελληνική πολιτεία αυτό το ξέρει και συνεχίζουμε να δουλευόμαστε έτσι άγρια μεταξύ μας. Με τους μισούς να υποκρίνονται τους φύλακες της «νομιμότητας» και τους άλλους μισούς να παριστάνουν τους σταυροφόρους των «δικαιωμάτων του παιδιού».
Ο Ρωμανός ανήκει στα «παιδιά» που μεγάλωσαν βρίσκοντας τα πάντα «έτοιμα». Είναι πολύ λογικό αυτά τα «παιδιά» να πιστεύουν πως στην κοινωνία δεν υπάρχουν παρά μόνον «τζίνι» που πραγματοποιούν όλες τις ευχές τους. Κι όταν οι ευχές τους δεν γίνονται πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Μπορούν και να την πυροβολήσουν… Γιατί είναι cool.
Όμως αυτό δεν δικαιολογεί το να χάσει ένας νέος άνθρωπος τη ζωή του, ακόμη κι αν ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος γι αυτό. Πρέπει όλοι να καθίσουν και να βρουν μια λύση μέχρι αύριο. Και η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη. Όπως επίσης και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ασκήσει όση επιρροή διαθέτει για να αποκλιμακωθεί η ένταση, διότι αν ο μη γένοιτο πάει κάτι στραβά αύριο, ο ίδιος θα έχει μόνον ζημιές και αυτά που διακυβεύονται είναι πολλά.
Πάνω απ’ όλους όμως, πρέπει να βοηθήσουν οι γονείς του Ρωμανού, με το να πάψουν να κάνουν πολιτική ως την ύστατη ώρα. Αυτή η «ψύχρα», τόσο γνώριμη στις μεγαλοαστικές οικογένειες, δεν βοηθάει. Μια μάνα από το λαό, όταν το παιδί της κινδυνεύει να πεθάνει από ασιτία, έχει μπουκάρει με τάπερ μέσα στο δωμάτιο, έχει πετάξει έξω τους μπάτσους και το ταΐζει με το ζόρι. Γιατί η μάνα ξέρει πως υπέρτατη αξία είναι η ζωή του παιδιού της.
ΥΓ: Ήρωας είναι ένα παιδί που διαβάζει ατέλειωτα μερόνυχτα γιατί θέλει να γίνει γιατρός. Κι επειδή πάει στο δημόσιο λύκειο μιας υποβαθμισμένης συνοικίας του κέντρου των Αθηνών και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα του φροντιστηρίου, ξέρει πως η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει είναι διπλάσια ή και τριπλάσια σε σχέση με άλλους. Αλλά δεν μασάει. Ξέρει πως το πείσμα είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο σημαντικό για τον εαυτό του και τους άλλους. Έχει διαγνώσει την ανισότητα και την αδικία. Γι αυτό θέλει να γίνει γιατρός. Να μην παίρνει «φακελάκια» και να βοηθάει με ανιδιοτέλεια. Αν ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος, αυτό θα γίνει μόνο με ανθρωπιά και όχι με καλάζνικωφ. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση.