Το πραγματικό όπλο της διαπραγμάτευσης

γράφει ο Τέλης Τύμπας

Ας μη γελιόμαστε, η διεκδίκηση (αυτό που ονομάζεται ‘διαπραγμάτευση’) για τις κοινωνικές τάξεις που σήμερα δοκιμάζονται τόσο σκληρά θα κρατήσει καιρό. «Το μέλλον διαρκεί πολύ», χρόνια. Και δεν θα το κερδίσουν μόνοι τους κάποιοι άξιοι οικονομολόγοι. Σίγουρα θα χρειαστούν κι αυτοί. Το πραγματικό όμως όπλο είναι άλλο. Το προσδιόρισε σε χθεσινή του συνέντευξη ένας καθηγητής φιλοσοφίας της επιστήμης, ο νέος υπουργός παιδείας, όταν έγραψε ότι το υπουργείο του, δια του σχολείου, «έχει ως καταστατικό καθήκον να δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την έκφραση ενός δημοκρατικού φρονήματος με την ευρύτερη έννοια, στην ελληνική κοινωνία. Ένα τέτοιο δημοκρατικό φρόνημα είναι όπλο σε μια διαπραγμάτευση σαν αυτή που κάνουμε τώρα».

Και με ποιο σχολείο θα επιτευχθεί αυτό; Να κάποια αποσπάσματα από την ίδια συνέντευξη που το σκιαγραφούν, νομίζω, επαρκώς και συγκινητικά, δηλαδή παρακινητικά:

«…η τάξη χωρίζεται στα δύο, στα πίσω και στα μπρος θρανία, όπου ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να δουλεύει μόνο με τα παιδιά των πρώτων θρανίων, ενώ τα παιδιά των δεύτερων πετιούνται στον Καιάδα. Μια ουσιαστική παρέμβαση από το υπουργείο Παιδείας πρέπει να ξεκινήσει από εδώ και όχι από τα ανώτατα. Το κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σε ό,τι αφορά το σχολείο είναι τα ζητήματα του σχολικού αποκλεισμού και από εκεί και πέρα τα άλλα έπονται».

«Αν υπήρχε ένας δάσκαλος εμπνευσμένος για κάθε παιδί, θα διαπίστωνε ότι το παιδί που έχει μείνει πίσω κρύβει μέσα του δυνάμεις και ταλέντα που μπορεί να το οδηγήσουν μακριά. Δυστυχώς, είναι αδύνατον να υπάρξει ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα. Άρα, αυτό το οποίο απαιτείται είναι ένα είδος διδασκαλίας που θα απευθύνεται, κατά το δυνατόν, σε όλους τους μαθητές της τάξης και ένα πνεύμα συνεργασίας και συλλογικότητας και όχι ανταγωνισμού».

«…η γνώση και η μόρφωση είναι χαρά, δεν είναι καταναγκασμός. Ούτε είναι απλώς ένα εφόδιο. Και, άρα, το παιδί που μαθαίνει να απαντά σε μια ερώτηση, έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα προς την κατάκτηση της αυτοπεποίθησης που χρειάζεται για να προχωρήσει».

«Τι νομίζετε ότι κάνει έναν δάσκαλο καλό; Η ιδέα ότι μαθαίνω από τον μαθητή, η ιδέα ότι δεν παριστάνω ότι ξέρω εκείνα που δεν ξέρω, ότι δημιουργώ μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ευθύνης. Όλα τα υπόλοιπα έπονται».