γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
Αυτή η δήλωση του Σόιμπλε έγινε χθες και φάνηκε σαν νότα αισιοδοξίας ενόψει των πρόσφατων διαπραγματεύσεων για συμφωνία με την Ελλάδα. Τα «στενά περιθώρια ελιγμών» που αναφέρει, ερμηνεύονται σαν παράθυρο που αφήνει ανοιχτό ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας για αποδοχή αιτήματος παράτασης από την Ελλάδα της, βαφτισμένης με άλλο όνομα, δανειακής σύμβασης. Η ελληνική κυβέρνηση το πάλεψε όσο μπορούσε αλλά μάλλον ήρθε η ώρα του «έντιμου» συμβιβασμού. Τα προβλήματα που θα λυθούν, αν λυθούν, με την υπογραφή μίας νέας συμφωνίας με τους πιστωτές θα επιτρέψουν, αν επιτρέψουν, στην Ελλάδα να χαράξει μία νέα πορεία που επαναφέρει το κοινωνικό κράτος και βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο της πολιτικής του.
Το ζήτημα όμως με τον Σόιμπλε και την γερμανική κυβέρνηση είναι ότι χρησιμοποιώντας συνεχώς τα επιχειρήματα περί δήθεν αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών λαών και δήθεν αλληλοβοήθειας έχουν αναλωθεί σε πολλές εργατοώρες προπαγάνδας και έχουν καταφέρει ένα μεγάλο μέρος του γερμανικού πληθυσμού να βλέπει με μισό μάτι τους μεσογειακούς, κυρίως, λαούς. Ο μέσος Γερμανός πιστεύει ότι μέσω της φορολογίας χρηματοδοτεί ο ίδιος τους κατοίκους των ηλιόλουστων χωρών της Ευρώπης να συνεχίζουν να περνάνε καλά, μεγαλώνοντας κι άλλο το χρέος τους και αδιαφορώντας επιδεικτικά για την εξόφληση των χρεωστούμενων. Αντανακλαστικά αυτό το συναίσθημα πιέζει για περισσότερο «σφίξιμο των λουριών» και όχι άλλες διευκολύνσεις. Το τείχος που έφτιαξε δηλαδή ο Σόιμπλε στη χώρα του με το δόγμα της λιτότητας Μέρκελ, το χρησιμοποιεί τώρα για να δώσει όσο το δυνατό λιγότερες παραχωρήσεις μπορεί στην διαπραγμάτευση με την Ελλάδα, λέγοντας ότι μεγαλύτερες παραχωρήσεις πέρα από τις συνταγές της λιτότητας και των μνημονίων δεν θα τις δεχτεί ο γερμανικός λαός.
Η αλήθεια για τα κέρδη της Γερμανίας από την κρίση (40,9 δις) έχουν αναλυθεί εκτενώς στην Ελλάδα, δεν είμαι σίγουρος πόσο τα γνωρίζουν στη Γερμανία. Έχουν και αυτοί τους Πρετεντέρηδες τους που μιλάνε για τους «τεμπέληδες» Ισπανούς, Πορτογάλους και τους «αμετανόητους» Έλληνες.
Σόιμπλε και Μέρκελ, σαν κύριοι πολιτικοί εκφραστές της λιτότητας στην ουσία έχουν δέσει καλά τους συμπατριώτες τους στην Γερμανία δίνοντας τους ψευδές εικόνες σταθερότητας και πρωτογενών πλεονασμάτων σαν συνταγματική επιταγή δένοντας τους σε ένα μονολιθικό μοντέλο με καθηλωμένους μισθούς, μεγάλα κέρδη για λίγους και ελάχιστα περιθώρια ελιγμών. Ο στόχος είναι να προσδεθούν σε αυτό το άρμα «εθελοντικά» ή «αναγκαστικά» και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης.
Επεκτείνοντας αυτή την ανάλυση, η Γερμανία αποτελεί την πραγματική απειλή για οποιαδήποτε πραγματική εξέλιξη στην Ευρώπη. Ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουν οι Γερμανοί πολιτικοί να συμβεί γιατί στην ουσία απειλείται άμεσα η ύπαρξη των μονοπωλιακών κερδών των οικονομικών συμφερόντων που εκπροσωπούν, από μία Ευρώπη που δουλεύει για να κερδοφορούν κυρίως αυτοί. Οπότε, ότι και να καταφέρει να αποσπάσει η ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις «τα περιθώρια ελιγμών είναι πολύ στενά» όπως το διατυπώνει ο Σόιμπλε, κυνικά ως συνήθως.
