της Ερμιόνης Φρεζούλη
Τι κάνουμε εκτός σχολείου με τα παιδιά μας; Μέγα ερώτημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι οι γονείς συχνά πυκνά. Οι προτάσεις για δραστηριότητες πολλές: αθλητισμός, μουσική, ξένες γλώσσες, παιδότοποι, παιδικές χαρές. Πρόκειται όμως για δραστηριότητες που είτε αφορούν το ελεύθερο παιχνίδι – πράγμα απαραίτητο και συχνά παραμελημένο – είτε αναπαράγουν τη διαδικασία του σχολείου και τους ρόλους δασκάλου – μαθητή.
Υπάρχουν όμως και διαφορετικές προσεγγίσεις: αυτοοργανωμένοι παιδότοποι και παιδικά στέκια έχουν ξεφυτρώσει τα τελευταία χρόνια σε διάφορες περιοχές της χώρας, κυρίως στην Αθήνα. Μια τέτοια προσπάθεια που ξεκίνησε πρόσφατα είναι και το Κάδο Παραντίσο, ένας «χώρος εκπαιδευτικών εργαστηρίων ανακύκλωσης για μικρούς και μεγάλους, για δημιουργική εκπαίδευση με αφετηρία το παιχνίδι».
Το ιδιαίτερο όμως αυτού του χώρου, πέραν των δραστηριοτήτων που φιλοξενεί, είναι ότι είναι εξολοκλήρου φτιαγμένος με upcycling. Η πλειοψηφία των υλικών που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση και διακόσμηση του χώρου και την κατασκευή των παιχνιδιών είναι επαναχρησιμοποιημένα: παλέτες για το πάτωμα, ρόδες αυτοκινήτου για τον τοίχο αναρρίχησης, τα άδεια τενεκεδάκια για γλάστρες, πλαστικά μπουκάλια για φωτιστικά. Τα εκπαιδευτικά εργαστήρια έχουν ως κεντρικό στοιχείο τη δημιουργία αντικειμένων και παιχνιδιών από «άχρηστα» υλικά. Οι δημιουργοί του χώροι εμπνεύστηκαν από τον Ισπανό Φρανσίσκο Φερέρ του τέλους του 19ου αιώνα και το μοντέρνο σχολείο. Ένα σχολείο χωρίς τιμωρίες και βαθμούς, με διαφορετική προσέγγιση της σχέσης δασκάλου-μαθητή.
Όπως οι ίδιοι αναφέρουν, «μία από τις βασικές ιδέες είναι στην πράξη ο χώρος να υποστηρίζεται από το ίδιο το παιχνίδι και την ενέργεια των παιδιών. Δηλαδή, ανεβαίνοντας το παιδί σε μία κούνια, ένα flying fox, ένα ποδήλατο προσαρμοσμένο σε κάτι άλλο, θα δημιουργεί μέσα από την κίνηση ηλεκτρική ενέργεια, μηχανική ενέργεια και όλος ο χώρος θα κινείται, θα παράγει μουσική, μυρωδιές, θα αυτοποτίζεται, θα εκπληρώνει ένα μεγάλο μέρος των ενεργειακών του αναγκών μέσα από το παιχνίδι των παιδιών. Θα υπάρχουν εργαστήρια, όπως της μουσικοκινητικής, αλλά και κάποιοι, ας πούμε μη-συμβατικοί, τρόποι για να προσεγγίζουν τα παιδιά τη Γεωγραφία, την Ιστορία, τη Φυσική, τα Μαθηματικά και διάφορα άλλα «μαθήματα» με τα οποία συνήθως δεν διασκεδάζουν… Θα υπάρχει μια σειρά δραστηριοτήτων μέσα από τις οποίες θα αντιστρέφονται ακόμα και οι ρόλοι στη σχέση δασκάλου-μαθητή. Στην ουσία θα παίζουμε όλοι μαζί Γεωγραφία! Και όλα αυτά σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας και υγιεινής.» (Το περιοδικό, 26/2/15)
Μια προσέγγιση που βάζει το παιδί στο επίκεντρο, προκαλεί τη φαντασία του και το μαθαίνει να αξιοποιεί πράγματα που έχουμε μάθει να τα στέλνουμε στο σκουπιδότοπο ή, στην καλύτερη περίπτωση, στην ανακύκλωση.
