Μια τόσο ηχηρή απουσία

γράφει ο Κώστας Ζαφείρης

Μια αιφνίδια παγωνιά νιώσαμε το βράδι της περασμένης Τετάρτης όταν πληροφορηθήκαμε την αναχώρηση του Τάκη Ματζούκη. Τα νέα κυκλοφορούνε γρήγορα στη μικρή μας πόλη, κι έτσι βρεθήκαμε ξαφνικά δεκάδες φίλοι και φίλες να θυμόμαστε παλιές όμορφες ιστορίες. Πικραμένοι, γιατί ήταν ίσως η μοναδική φορά που μας στενοχώρησε. Πικραμένοι ακόμα γιατί είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια με τη μετακίνηση του στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Κι είναι τόσα πολλά αυτά που η θύμηση φέρνει. Σε ένα γρήγορο φλας μπακ που δεν το πιάνει το μάτι. Ο Τάκης της Νέας Μονής και της Κρήνας. Ο Τάκης της δουλειάς μυρμηγκιού για να συντηρήσει και να αποδώσει στα έκθαμβα μάτια μας την ομορφιά μιας τοιχογραφίας, μιας εικόνας. Ο Τάκης της Θεατρικής Ομάδας και του «Μετανάστη» στη σκηνή του Ομηρείου. Ο Τάκης με τις μοναδικές χειροποίητες φιγούρες του Καραγκιόζη, έτοιμος να στήσει παράσταση από το πουθενά. Ο Τάκης των σουρεαλιστικών ποιημάτων και των ποιητικών βραδιών στο Φραγκοβούνι με φασολάδα και άφθονα γέλια. Ο Τάκης της «δημογεροντίας» της Αλκυόνης. Με την καυστική, αλλά καλοσυνάτη, ατάκα και το ανατρεπτικό χιούμορ. Με το ιστορικό Ντεσεβώ, τον ένδοξο «Φαρούκ». Ένας άνθρωπος, ένας φίλος που πρόσφερε πολλά και σε πολλούς με τον πληθωρικό του τρόπο, τον πάντα γενναιόδωρο.

Καμιά φορά νιώθω ότι είμαστε τυχεροί, πολύ τυχεροί που συνυπήρξαμε και ζυμωθήκαμε με ανθρώπους όπως ο Τάκης Ματζούκης και τόσοι άλλοι. Είναι μια παρηγοριά για μας αυτό. Και σκέφτομαι ακόμα ότι όλη αυτή την εκτίμηση και την αγάπη που τώρα φανερώνουμε, καλό είναι να τη δείχνουμε στους ανθρώπους αυτούς όσο είναι ακόμα κοντά μας.