Η νεοεκδοθείσα νουβέλα του Γιώργου Χατζόπουλου παίρνει το δρόμο για το σανίδι. Mια μαρτυρία για την ανθρώπινη αγριότητα, μια διαμαρτυρία ενάντια στη βία και στη σιωπή της ανοχής που την περιβάλλει.
Η Βγερού, η Χιώτισσα που κατάφερε να επιζήσει από τη Σφαγή του 1822 κι από τη δουλεία στη Σμύρνη, επέστρεψε στη Χίο, έκανε παιδιά, εγγόνια κι άφησε κληρονομιά στην ιστορία της. Μια ιστορία που, σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, βρήκε αποδέκτη την Αγγλική, μια σύγχρονη Ελληνίδα που ψάχνει να συναρμολογήσει την κατακερματισμένη ταυτότητά της.
Μια νουβέλα του Γιώργου Χατζόπουλου που κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ και μπορείτε να βρείτε στα βιβλιοπωλεία και στα Mastiha shop.
Η ιστορία θα ανέβει στο σανίδι σε σκηνοθεσία της Κορίνας Βασιλειάδου, σε μία παραγωγή του Θεάτρου του Θερμαϊκού υπό την Αιγίδα του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου και του Δήμου Χίου. Η παράσταση θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα για να καταλήξει το καλοκαίρι στη Χίο, για παραστάσεις στο θέατρο Καστρομηνά, στη Βολισσό, στα Καρδάμυλα, στην Καλαμωτή, στο Citrus, στις Οινούσες, στα Ψαρρά και τον Οκτώβριο στο Ομήρειο.
Ποιος είναι ο Γιώργος Χατζόπουλος
Γεννήθηκε το 1964 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Παιδαγωγικά στο ΠΤΜ, Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Συγκριτική Λογοτεχνία σε μεταπτυχιακό επίπεδο στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ Εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Θεατρικά έργα του: «Μοργκεντάου» (2003), ανέβηκε στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στο Θέατρο Αμαλία το 2007 σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, «Πλατεία Εμπορίου ή πόσο καλό είναι το φως» (2004), «Νι Πι ο τελευταίος Πειρατής του Αιγαίου και το νερό της ζωής» (2013), «Βγερού Γλυκά Φανού» (2014)
Πως γεννήθηκε η Βγερού
Η «Βγερού» γεννήθηκε μέσα από ένα project που περιελάμβανε ένα ερευνητικό κομμάτι, το οποίο απαρτίζουν ταξίδια στη Χίο, μελέτες της Χιακής ιστορίας της μουσικής παράδοσης και συνεντεύξεις με κατοίκους του νησιού, κι ένα καλλιτεχνικό κομμάτι το οποίο είναι η δημιουργία ενός αφηγηματικού κειμένου και η δραματουργική παράστασή του.
«Μεταξύ του 2012 και 2014 ταξιδέψαμε στη Χίο και στη Σμύρνη συλλέξαμε βιβλιογραφικό και φωτογραφικό υλικό, συναντηθήκαμε με Χιώτες που είναι απόγονοι ανθρώπων που επέζησαν της σφαγής, καταγράψαμε τις αφηγήσεις τους και ερευνήσαμε τον τρόπο με τον οποίο οι αφηγήσεις για τη Σφαγή και τη δουλεία που ακολούθησε μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα μέχρι σήμερα» αναφέρουν οι συντελεστές του έργου.
Βασικός συνεργάτης σε αυτήν την έρευνα ήταν η Στέλλα Τσιροπινά, φιλόλογος με μεγάλη ερευνητική και συγγραφική εργασία στην παράδοση και τα έθιμα των κατοίκων του νησιού. Με βασικό εργαλείο το υλικό από το βιβλίο του Στυλιανού Γ. Βίου «Η Σφαγή της Χίου εις το στόμα του Χιακού λαού» και σύγχρονες αφηγήσεις -μαρτυρίες που η Στέλλα Τσιροπινά είχε συλλέξει επί σειρά ετών, αλλά και τις μαρτυρίες ξένων και Οθωμανών περιηγητών προέκυψε ένα υλικό, μέσα από το οποίο γεννήθηκε η ιστορία της «Βγερούς» και της «Αγγελικής». Η Στέλλα Τσιροπινά εκτός από την καθοδήγηση και οργάνωση της έρευνας συνέβαλλε στην δραματουργική επεξεργασία της αφήγησης της «Βγερούς» και μετέφερε την αφήγηση της στην Χιώτικη ντοπιολαλιά.
Οι συντελεστές της παράστασης τόσο στο ερευνητικό κομμάτι όσο και στο καλλιτεχνικό εστίασαν όχι τόσο στα ιστορικά γεγονότα του 1822 ούτε στην επακόλουθη εθνοκεντρική διαχείρισή τους, ούτε στην, για πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες, υποβάθμιση και αποσιώπηση τους, όσο στο πως η μαρτυρία ή μία διαμεσολαβημένη μαρτυρία μπορεί μέσω του θεάτρου να λειτουργήσει όχι μόνο ως «μάθημα» ιστορικής ταυτότητας, αλλά και ως μέσο για να αξιολογήσει κανείς τις σημερινές αξίες που οργανώνουν την καθημερινή ζωή των σύγχρονων ευρωπαίων και καθορίζουν τη στάση τους απέναντι σε παγκοσμιοποιημένα πλέον προβλήματα.
Η ιστορική άγνοια των γεγονότων της Σφαγής της Χίου στις αρχές του 19ου, όπως και άλλων παρόμοιων που συνέβησαν εκείνο τον αιώνα αλλά και τους επόμενους, με θύματα αλλά και θύτες Ευρωπαίους, θρέφει την αδράνεια των ευρωπαϊκών κοινωνιών και στηρίζει ένα κοινωνικό συμβόλαιο σιωπής που καλύπτει κάθε βίαιη δράση που συμβαίνει σε όλο το νότιο ημισφαίριο του πλανήτη.
Μπορεί ο πυρήνας του «Βγερού γλυκά Φανού» να είναι η σφαγή της Χίου και το φαινόμενο της δουλείας, να είναι ένα έργο που διερευνά την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης και τη διαχρονική σιωπή που την περιβάλλει ωστόσο είναι ταυτόχρονα και μία απόπειρα διερεύνησης της ταυτότητας της γυναικείας ταυτότητας των δύο τελευταίων αιώνων.