γράφει ο Τέλης Τύμπας
«λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· σὺ εἶπας· πλὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ». Πρόκειται για την παράγραφο στην οποία κορυφώνεται η αφήγηση. Γι αυτό και είναι αυτή που έχει δεινοπαθήσει περισσότερο στην απόδοσή της στη νέα ελληνική αλλά και σε κάθε άλλη σύγχρονη γλώσσα. Λόγω άγχους να εμφανιστεί ότι δεν αρνείται ο Ιησούς ότι είναι υιός του Θεού. Άγχους που καθιστά την απόδοση ακατανόητη. Με αποτέλεσμα να μη βγάζει νόημα η τόσο κρίσιμη αυτή παράγραφος. Ενώ το νόημα της κορυφαία αισιόδοξης και πάντα επίκαιρης αυτής τοποθέτησης του Ιησού είναι σαφές αν αποδεσμευτούμε από το άγχος αυτό: είναι δυνατή και η πιο άμεση ανατροπή μιας εξουσίας που βασίζεται στην υλική δύναμη. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε ενδεχόμενο να ανατραπεί μια εξουσία. Σε ελεύθερη απόδοση: «Του λέει ο Ιησούς: από τη στιγμή που είπες εσύ ότι εγώ λέω ότι είμαι ο υιός του Θεού, ότι και να πω εγώ δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα. Έχεις την υλική δύναμη να με καταδικάσεις και να με θανατώσεις, χρεώνοντάς μου ότι λέω ότι είμαι υιός του θεού. Σας λέω όμως ότι θα δείτε σύντομα να έρχεται και να γίνεται παντοδύναμη η ιδεολογία του υιού του ανθρώπου που θα έχετε θανατώσει ισχυριζόμενοι ότι είπε ότι είναι υιός του Θεού.»
Υ.Γ. Για το ίδιο θέμα υπάρχει φυσικά η δεξιοτεχνικότατη ποιητική απόδοση του τόσο μεγάλου Κώστα Βάρναλη, διαθέσιμη σε έξοχη μελοποίηση από τον Νίκο Μαμαγκάκη: https://www.youtube.com/watch?v=CCuXqaFCq-M (εδώ το σύνολο του ποιήματος σε απαγγελία από τον ίδιο τον δημιουργό του: https://www.youtube.com/watch?v=CtPsEMYWXL8).
