Εν ηξέρω άμα φταίει που σε κοίμιζε η γιαγιά με παραμύθια τα βράδια του καλοκαιριού… όμως θυμάσαι πως την αγάπη για το διέβασμα εκείνη σου την ήμαθε… Διέβασμα που εν ήθελε αποστήθιση και παπαγαλία, πολλαπλασιασμούς 8 επί 7, απαρέμφατα και «έλα να σε ακούσω στην ιστορία κι άμα ε μου τηνε πεις καλά ε θα βγεις να παίξεις» …
Επέρναγες τα καλοκαίρια σ’ ένα σπίτι που παντού πασαγυρίζανε βιβλία και περιοδικά της μάνας και της θείας, αστυνομικά του πατέρα, η σύνοψη κι οι βίοι των αγίων της γιαγιάς, μίκυ μάους και σεραφίνο, τα δικά σου που τα ’καμες ανταλλαγή με τα άλλα παιδιά, Μικρό Ήρωα και Ταρζάν… Με την «Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων» εξάπλωνες τα μεσημέρια και ζούσες κι εσύ εκειδά απάνω στο δεντρόσπιτο που εσιάξανε… Ήκλαιγες κι εσύ παρέα με την Φράνσι στο «ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν»… Κι από τότε όλο κλαις και γελάς, ζεις σε περιπέτεια, ερωτεύεσαι, θυμώνεις, μαθαίνεις, ταξιδεύεις…
Γιατί ευτή η συνήθεια αυτουνού του διεβάσματος έμεινε, σαν το φαί το μεσημεριανό, έγινε ανάγκη σαν το χάπι του χολόστερου… Και είναι ωραία να βλέπεις τον πατέρα να διεβάζει ακόμα, είναι ωραία άμα σου λε: «για φέρε κάνα βιβλίο, μην είναι ψείρες τα γράμματα, να ’χει και κάνα ενδιαφέρον» και του πας έναν Μάρκαρη…
