γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
«Ο σεισμός χτυπάει ξανά και ξανά το Νεπάλ και την βορειοανατολική Ινδία. Ολόκληρη η οροσειρά των Ιμαλαίων βρίσκεται πάνω σε μία περιοχή με μεγάλη σεισμική δραστηριότητα που δίνει δονήσεις για πάρα πολλά χρόνια, γεγονός το οποίο το παραβλέπουμε. Δυστυχώς ο ανακόλουθος και ανεύθυνος τρόπος με τον οποίο μεταχειριστήκαμε την οροσειρά των Ιμαλαίων αποδεικνύεται να έχει μεγάλο κόστος και οι ζωές των ανθρώπων που χάνονται να φαίνονται σαν αναλώσιμες.
Στέκομαι έξω από το σπίτι μου στην Shillong, μία πόλη στην βόρειο ανατολική Ινδία, κοιτάζοντας το κατεστραμμένο οίκημα. Κουβαλάω τα πτώματα των συγγενών και φίλων, θάβω τις αναμνήσεις μου, μία προς μία.
Κάνει κρύο τσουχτερό και βρέχει εδώ με δυνατές ριπές, οι άνθρωποι είναι στο δρόμο έξω από τα σπίτια τους…πόσο καιρό θα αγνοούμε τους βασικούς κανόνες της φύσης και θα βάζουμε ζωές ανθρώπων σε κίνδυνο;
Βλέπω ένα γκρι καπνό να μετακινείται γύρω μου, αδυσώπητος…»
«Πίνω τo τσάι μου και νοιώθω τυχερός. Δεν είμαι ένα φάντασμα να περιπλανιέται ανάμεσα σε τόσα ωχρά πρόσωπα γύρω μου, στα κινούμενα βρύα του παραδείσου.
Θέλω να διαγράψω όλες τις μνήμες μου, να πιώ ένα ουίσκι belvedere, να νοιώσω την αναπνοή μου να χαλαρώνει, δεν θα επανέλθει, το ξέρω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πτώματα που έχω ξεθάψει με τέτοια φροντίδα και στοργή ενώ τα φύλλα από την πεσμένη σημύδα δεν σταματάνε να πέφτουν.»
σ.σ. Μετάφραση από κείμενα του @sat1974 στο internet.
