γράφει ο Μιχάλης Μελαχροινούδης
Αυτές τις μέρες ξεκινούν οι κάθε είδους εξετάσεις στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας, προαγωγικές – απολυτήριες οι μεν, πανελλήνιες – πανελλαδικές οι άλλες.
Όπως κάθε παιδί έτσι και η κόρη μου περνά ώρες πολλές στο γραφείο της διαβάζοντας.
Μπαίνω τακτικά και τα λέμε, την βοηθώ στην οργάνωση του χρόνου, τις κάνω ερωτήσεις, τα γνωστά και μόλις προχτές πήρα χαμπάρι ότι έχει γεμίσει με σημειώματα, με το μολύβι, ολόκληρη την επιφάνεια του τραπεζιού της…
Καλοκαίρι του 1988, καύσωνας με νεκρούς στην Αθήνα, απεργία οι καθηγητές και οι εξετάσεις να έχουν πάει πίσω ένα μήνα και βάλε και η αγωνία στα κόκκινα… Και εγώ εκεί, στο τραπεζάκι μου, γεμάτο από μηνύματα και όνειρα της εποχής, οι αθλητικές ομάδες που υποστήριζα, μία αγαπημένη που κυνηγούσα με πάθος αλλά εκείνη αγαπούσε αλλού, τραγούδια της εποχής, συνθήματα για ειρήνη και φιλία στον κόσμο, και τα όνειρά μας αχαρτογράφητα μα και ταξιδιάρικα συνάμα να έχουν κάνει το τραπεζάκι θάλασσα και να ταξιδεύουν….
Μάιος 2015. Η κόρη μου, τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου, σκυμμένα πάνω από το τραπεζάκι τους με πλώρη τα όνειρά τους. Σσσσσς, η Ελλάδα αναστενάζει και ελπίζει ακόμα…
