Όχι… θα ρίξεις στην κάλπη και ε θα ’ναι μονάχα για σένα…
ΟΧΙ… θα ρίξεις και για τη Γωγώ που επήρε τα παιδιά της και των οματιών της κι επήε στον Κάναδα, γιατί τα μηνύματα που στέλνει απε κει καίνε και πονούνε: »όλο το χωριό εδώ έχει έρτει..λυπηρό… μεγάλη πίκρα… δεν έχεις ιδέα πόσο μου λείπει το νησί… ευτυχώς τα μικρά πάνε πολύ καλά στο σκολιό τους, μιλούνε ήδη δυό γλώσσες και τα ελληνικά τους… εν το περίμενα, να σου πω την αλήθεια… δύσκολη ηλικία… έχασαν όλους τους φίλους τους…»
ΟΧΙ και για το Στελλί που σου γράφει: »εγώ, ας τα λέμενε καλά, εδώ κάμνω καλά λεφτά αλλά η ψυχή μου δεν… την έχω χάσει»
ΟΧΙ για τον Γιώργη και την Κωνσταντινιά που άμα τους λες ε πότε πια θάρτετε λένε: »ε θα πρέπει να ‘χομε και 5 φραγκάκια να πιούμενε τα ούζα μας σαν αθρώποι; Μάλλον του χρόνου και βλέπομε… Βέβαια, υπάρχουνε στιγμές που μας κατσιρδίζει άσχημα… Παρακολουθούμενε από το διαδίκτυο τα καθέκαστα εκεί… Αλλά εδώ στην ξενιτιά πονάνε πιο πολύ… Αχ θε μου, ας γίνει κάτι ν’αλλάξουνε τα πράμματα… αλλά ε πρέπει να το βάζομε κάτω…»
ΟΧΙ για τη Μαρκέλλα, τον Παντελή, την Άννυ, τον Ισίδωρο…
ΟΧΙ θα ρίξεις για τους φίλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους που τους διώξανε από τον τόπο τους στα 30, στα 40 και 45 τους…
Ένα ΟΧΙ δυνατό κι αναμικιώρικο θα ρίξεις… και με πολύ τσεχρέ… κι ένια σου… ας μη σου ξαναμιλήσει η Τρέμη κι ο Άδωνης.
Ένα ΟΧΙ για τους φίλους μας ρε γαμώτι…
