γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Είναι ίσως η πρώτη φορά, στην ενήλικη ζωή μου, που στις επερχόμενες fast track εκλογές, είμαι και το δηλώνω αναποφάσιστος. Προσοχή όχι απαθής ή αδιάφορος, αλλά αναποφάσιστος. Με άλλα λόγια δεν έχω κατασταλάξει ακόμα που θα δώσω την ψήφο μου. Όπως δείχνουν τα ευρήματα των πρώτων ερευνών κοινής γνώμης είμαστε πολλοί, οι περισσότεροι. Το ποσοστό της λεγόμενης αδιευκρίνιστης ψήφου κινείται σε πρωτοφανή επίπεδα λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν την κάλπη της 20ης Σεπτεμβρίου.
Η οδυνηρή διάψευση των προσδοκιών της 25ης Ιανουαρίου, η απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης σε πρόσωπα και σχηματισμούς που παλιότερα εμπιστεύθηκαν, η πλήρης αντιστροφή του αποτελέσματος στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η δυσπιστία γενικότερα στο πολιτικό σύστημα, η αίσθηση ότι με την όποια ψήφο στην κάλπη της 20ης Σεπτεμβρίου ελάχιστα μπορούν να αλλάξουν, όλα αυτά περιγράφουν τη δυσφορία μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος πριν τις εκλογές.
Αρχικά το αίσθημα ήταν αμηχανία. Αναμενόμενο σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η εκ βαθέων πεποίθηση ότι στηρίζεις με την ψήφο σου όσους και όσες θα αποδειχθούν συνεπείς με όσα διακηρύσσουν δίνει τη θέση της στην εντεινόμενη αβεβαιότητα. Αλλά πέρα από την αμηχανία είπα να δω τα θετικά αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης. Και βρήκα θετικά.
Πρώτα πρώτα, αυτή η κατάσταση του αναποφάσιστου οξύνει την κριτική σκέψη. Δεν δικαιολογείται τίποτα λόγω «κομματικού πατριωτισμού». Ούτε αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω. Διακηρύξεις, δηλώσεις, προγράμματα, δεσμεύσεις περνούν από τη βάσανο της κριτικής.
Έπειτα παύεις να είσαι «δεδομένος» για φίλους και γνωστούς. Που έλεγαν «έλα μωρέ ότι και να μας λες είσαι με τον τάδε». Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει κι άλλωστε «πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει».
Ακόμα, κι εδώ η σκέψη είναι λιγάκι αυτάρεσκη, καταλαβαίνεις ότι όλοι στην τελική ευθεία για τη δική σου την προτίμηση πασχίζουν. Ηγέτες, επικοινωνιακά και κομματικά επιτελεία, υποψήφιοι, επιτροπές προγράμματος, διαφημιστές, προπαγανδιστές, διαμορφωτές κοινής γνώμης, όλοι αγχώνονται και ιδρώνουν για να αποσπάσουν τη συναίνεση του αναποφάσιστου έστω και την τελευταία στιγμή.
Τέλος, θα πάρουμε την τελική απόφαση χωρίς να επενδύουμε στις εκλογές αυτές τίποτα παραπάνω από ό,τι ακριβώς τους αναλογεί. Άλλωστε για ένα συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης πολιτική σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από την εκλογική διαδικασία. Κι όταν την τελική σου στάση την καθορίζεις προς το τέλος της εκλογικής περιόδου την επομένη των εκλογών δεν αισθάνεσαι ότι είσαι ούτε στους «νικητές», ούτε στους «χαμένους». Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, στ’ αλήθεια δεν ξέρω…
