01 Λεπτόποδα

20150906 Κυριακή

Με τον ήλιο στη δύση έφτασα στο χωριό• ησυχία. Άφησα το μηχανάκι κάτω από την πινακίδα «ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΑ ΛΕΠΤΟΠΟΔΑ» από πάνω κρεμασμένα τα σπίτια σαν τσαμπί σταφύλι. Κάτω στο προαύλιο του σχολείου έτοιμα τα τραπεζοκαθίσματα και ανοιγμένες οι τέντες για την γιορτή της Παναγίας• μια κυρία έβγαινε από την εκκλησία, «α, λίγο πριν να ερχόσουν θα ‘βλεπες την εκκλησία, τώρα είναι κλειστή». Ανηφόρισα στα στενά• αυτοσχέδιο μοιάζει το χωριό, το ταρατσάκι του ενός σπιτιού, μικρή βεράντα για αυτό που είναι από πάνω του. Όλες οι προσθήκες στο πέρασμα του χρόνου, οι μετατροπές, τα διαφορετικά υλικά, έχουν δέσει καλά και δημιουργούν ένα πρωτότυπο οικισμό, ίσως είναι το πιο ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά χωριό του νησιού. Καθώς πέφτει το φως οι λάμπες της ΔΕΗ κρεμασμένες από τα χαλάσματα και το βαθύ μωβ του ουρανού δημουργούν υποβλητική ατμόσφαιρα.

Φτάνω στη μικρή πλατεία-πάρκινγκ στο πάνω μέρος του χωριού, ακούγεται δυνατά κουδούνισμα τηλεφώνου, γυρίζω κοιτάζω, είναι το καρτοτηλέφωνο που χτυπάει! Πιο πέρα δυο άντρες μεταφέρουν υλικά σε μια οικοδομή, τους το λέω, «εσύ δε πήρες πριν; θα σε πήραν πίσω», «βρε δε βαριέσαι». Παρά την ησυχία, και την περασμένη ώρα, στο χωριό υπάρχει αρκετή κινητικότητα• πέρα από τους δυο άντρες, και κάποιος άλλος μαστορεύει, χτίζει πέτρες στην πρόσοψη σπιτιού, σε ένα μπαλκονάκι συζητούν για την πολιτική κατάσταση, και «όλοι ίδιοι είναι», μια κυρία αναρωτιέται «ποιός είναι αυτός που βγάζει φωτογραφίες;», πιο πέρα κάποιος βλέπει τηλεόραση. Στο κέντρο του χωριού είναι το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο• και κλειστό να είναι μπορείς να ζητήσεις το κλειδί να αυτοεξυπηρετηθείς και να πληρώσεις, τα σαββατοκύριακα μαζεύονται εδώ χωριανοί που δουλεύουν στη χώρα, ψήνουν, τρώνε και γλεντούν.

Το επόμενο πρωί όλοι οι κάτοικοι ήταν στο πόδι για τη γιορτή της Παναγίας, γενικός καθαρισμός στην εκκλησία και στο γύρω χώρο, τέσσερα κορίτσια του γυμνασίου σκούπιζαν έξω από την εκκλησία και ο παπάς με τις πιο ηλικιωμένες κυρίες φρόντιζαν την διακόσμηση της εκκλησίας. Η εκκλησία γεμάτη με αγιογραφίες έμοιαζε φρεσκοβαμμένη, «τώρα τέλειωσαν οι εργασίες συντήρησης». Στο σχολείο ετοίμαζαν το κρέας για το φαγητό μετά τον εσπερινό, «διακόσια κιλά κατσικίσιο κρέας». Υπήρχε εγρήγορση και ενθουσιασμός• τα έθιμα ενώνουν τους ανθρώπους, η παράδοση είναι δομικό στοιχείο του κυκλικού χρόνου των χωριών, έτσι κερδίζεται η μάχη με το χρόνο και συντονισμένα, πατώντας στα σίγουρα να προχωρά ο βίος.

Μια κυρία με ομπρέλα ηλίου εικονογραφημένη με χορεύτριες του Degas, ανέβηκε χαρούμενη τα σκαλοπάτια προς την εκκλησία «από την Αμερική μου τη φέρανε».

Το επόμενο Σάββατο, η Σιδηρούντα και η Κατάβαση