Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά, λίγο πριν έρτει, το φόβιστρο της γιαγιάς, ο μεσημεριανός να σε πάρει, εδιέβαζες Μικρό Ήρωα… Κι ήμπαινες σ’ ένα ρόλο πολύ ηρωικό…
Κι όλο εσκεβούσουνε πως άμαν εζούσες σ’ ευτήν την εποχή του πολέμου θα ’σουνε αγιώς… Ε θα΄φοβούσουνε ούτε χάρο, ούτε κανέναν… θα βαζες εκρηχτικά σ’ όποιονε ήθελενε να σου πάρει το σπίτι, το χωριό κι όλη τη χώρα σου… Θα ‘σουνε μπορεί η Κατερίνα… ο Σπίθας, ο Γιώργος Θαλάσσης… Κι άμα ήσουνε ήθελες να τους είχες ζεματισμένους όλους… Τους φασίστες, τους προδότες… τους μαυραγορίτες…
Και τα χρόνια επεράσανε, μισόν αιώνα μετράς. Κι όλα τα τεύχη ήρτανε ξανά μπροστά κι ας σου τα χρωστούνε η Μαρία η μυξιάρα κι ο Παναής που τα μεταλλάξαμε τότε με Σεραφίνο και Μπλέικ…
Οι εχτροί σουσουμοιάζουνε κι οι φασίστες ίδιοι είναι και των μαυραγοριτών οι φάτσες καθόλου εν αλλάξανε… Εν πουλούνε πια λάδι… πουλούνε το νεράκι 2 και 3 ευρώ… Ε δίνουνε σιτάρι όμως δίνουνε εδευτά τα τοστ με 5 ευρώ στους αθρώπους που ήρτανε από πόλεμο… Δίνουνε 3ευρώ τη μια μπανάνα… Δεν παίρνουνε λίρες και δόντια χρυσά… παίρνουνε φράγκα… ακόμα κι άμα βάλουνε οι αθρώποι τα τηλέφωνα τως στο ρεύμα για να μιλούνε με τους αθρώπους τως… Αγοράζουνε δολλάρια και λίρες Συρίας και αφγάνια, κατακλέβουνε… Αρπάζουνε το λίγο βιός των προσφύγων για να βιώσουνε εκείνοι…
Ταράζεσαι που τα σκέβεσαι, αγγελοφορείς και γέρνεις πίσω στην καρέκλα, κλεις τα μάτια κι άμα κατουμίζεις ανασηκώνεσαι. Σα να σου τραβά τη μπλούζα ένα παιδί που σου δείχνει τα ξυπόλητα ποδάρια του μες τη βροχή… και τότε συνεφέρνεις και λες πως ετούτο το πλάσμα δεν θ’ αφήκεις κανέναν, όσο είναι στον τόπο σου, να το πονέσει, να το εκμεταλλευτεί… Γιατί αν δεν είναι «Μεγάλος Ήρωας» ευτό το παιδί που επέρασενε βουνά και θάλασσα, τότε, ποιος είναι;
