γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Τι αποφάσισε το έκτακτο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Χίου για το προσφυγικό ζήτημα (που μετά κόπων και βασάνων συγκαλέστηκε, μιας και η πλειοψηφία και η μείζονα μειοψηφία δεν έβρισκαν το λόγο σύγκλησής του, άσε που ήταν και παραμονή 28ης); Μα φυσικά ευθυγραμμίστηκε πλήρως, υιοθετώντας σχετικό ψήφισμα που εισηγήθηκε ο δήμαρχος, με τη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πλέον είναι και γραμμή της ελληνικής κυβέρνησης: έχουμε πόλεμο. Και πολεμάμε ενάντια στους φτωχούς.
Πλέον όλοι, μα όλοι, υπερθεματίζουν ότι εμείς κάναμε ό,τι μπορούμε (η κοινωνία της Χίου όντως το έκανε, για τις τοπικές αρχές δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο), ότι δεν χωράμε άλλους, ότι πρέπει να τους κρατήσει η Τουρκία, αφού παίρνει και λεφτά. Φτάσαμε στο σημείο μάλιστα να ζητάμε να πέσει και ο φράχτης στον Έβρο, αίτημα των δικαιωματικών και αντιρατσιστικών κινημάτων, αλλά αδιανόητο μέχρι πρότινος για τους υπόλοιπους.
Κατανοούμε, λένε, το δράμα των προσφύγων πολέμου, αλλά δεν είναι όλοι πρόσφυγες πολέμου, είναι και οικονομικοί μετανάστες. Και αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να έρθουν στον πολιτισμένο Βορρά. Τι κι αν τους μεν τους διώχνουν τα όπλα που πουλάει η Ευρώπη και τους δε οι πολυεθνικές της; Τι κι αν τους βομβαρδίζουμε ή καλύπτουμε αυτούς που το κάνουν (λέγε με Ισραήλ, ΗΠΑ, κ.λπ.), ενώ στερούμε από τους άλλους τα μέσα διαβίωσης; Γιατί, ακόμα και αν δεχτούμε τον όρο οικονομικός μετανάστης, η ιστορία δεν αλλάζει: είναι άνθρωποι που έχουν εκδιωχθεί από τον τόπο τους από τις «αναπτυξιακές» πολυεθνικές του Βορρά, άνθρωποι που είδαν τα χωράφια τους να ρημάζουν από την ανυδρία, αφού τα ποτάμια που τα πότιζαν έγιναν φράγματα για υδροηλεκτρικά εργοστάσια, άνθρωποι που οδηγήθηκαν σε μεγάλες πόλεις, χωρίς καμιά δυνατότητα να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά. Άνθρωποι που υποχρεώνονται να δουλεύουν σε συνθήκες δουλείας για να παράγουν τα γκατζετάκια και τα ρούχα που φέρνουν στη δική μας αγορά οι πολυεθνικές.
Έχουμε πόλεμο λοιπόν. Και αυτόν τον πόλεμο τον διεξάγουμε εμείς, όλοι και όλες: δεν θέλουμε να μοιραστούμε τον πλούτο και την ευημερία μας (αυτή που στην Ελλάδα στερηθήκαμε βίαια, για λόγους που δεν είναι του παρόντος), που στήθηκε εις βάρος τους και κατασπαταλώντας τους δικούς τους φυσικούς πόρους και εκμεταλλευόμενοι τη δική τους φτηνή εργασία.
(* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το άρθρο της Γιάννας Κούρτοβικ στο περιοδικό UNFOLLOW, τ. 42, Ιούνιος 2015)
