20151016
Είναι αργά το απόγευμα και περπατώ από τον κεντρικό δρόμο προς το κέντρο του χωριού· μεγάλες κατοικίες με κήπους και καλλιέργειες, μου δίνουν την αίσθηση αστικής ευμάρειας· όλα σχεδόν τα σπίτια σε πολύ καλή κατάσταση, αρκετά με νεοκλασικά στοιχεία, και στο κέντρο, στο παλιότερο κομμάτι, υπάρχουν ελάχιστα ερείπια. Τα πέτρινα, χτισμένα με την κοκκινωπή όμορφη πέτρα της περιοχής, φροντισμένα, οι δρόμοι καθαροί, χωρίς λακούβες, κάτι που δεν συναντάς στο βορρά και στο νότο του νησιού.
Το πρώτο μεγάλο χωριό που περπατώ για αυτή την εργασία και δυσκολεύομαι να ορίσω το χώρο. Δειλινό πια και από τα ανοικτά παράθυρα κάτι κλέβω από τη ζωή των ενοίκων· είναι η ώρα που κάποιοι επιστρέφουν, ή μαγειρεύουν στην κουζίνα κι οι ηλικιωμένοι βλέπουν τηλεόραση. Η πλατεία, μπροστά από τον πολιτιστικό σύλλογο, όμορφα διαμορφωμένη αλλά χωρίς καταστήματα· συνεχίζω βορειοανατολικά, βγαίνω από τον οικισμό· στο βάθος η πόλη και η θάλασσα κάτω από τον μωβ ουρανό. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε αρκετούς κεντρικούς δρόμους του νησιού και πολύ κοντά στην πόλη, έτσι φτάνει ως εδώ ο αχός τους. Σταματώ σε μια σύγχρονη παιδική χαρά με έξυπνα παιχνίδια, η καλύτερη που έχω συναντήσει ως τώρα στο νησί.
Επιστρέφω, έχει πια νυχτώσει, κάποιοι παρκάρουν και μπαίνουν με ψώνια σπίτι τους. Σε μια μικρή βεράντα τριγυρισμένη από δέντρα μια παρέα ηλικιωμένων κουβεντιάζουν για παλιές αγροτικές εργασίες, μπολιάσματα, αμπέλια, κρασί, «όπως και να ‘χαν τα πράγματα, ο άνθρωπος πάντα έβρισκε τρόπο να επιβιώσει», μιλούν όμορφα, ήσυχα, σα να αφηγούνται παραμύθια.
Κατηφορίζω προς την έξοδο, γυαλίζουν στον κήπο της ταβέρνας τα αλουμινένια καθίσματα.
Το επόμενο Σάββατο, ο Εγρηγόρος και τα Κουρούνια
