γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Όταν πρωτομπήκε σε διαμέρισμα με καλοριφέρ δεν πίστευε στα μάτια της και στη θερμοκρασία. Ζέστη απλωμένη παντού σε όλα τα δωμάτια, όχι στο ένα να καίγεσαι και στα άλλα να παγώνεις. Κι όλα με το πάτημα ενός κουμπιού. Ούτε προσανάμματα, ούτε κουβάλημα ξύλων, ούτε καπνιά και μυρωδιές, ούτε φραγμένες καμινάδες, ούτε στάχτες που έπρεπε να σκουπιστούνε. Όλα της τα χρόνια με τζάκι και τα σχετικά τα είχε ζήσει. Θαύμα πραγματικό της φάνηκε και σταυροκοπήθηκε.
Εμείς πάλι, επισκέπτες του σαββατοκύριακου στο χωριό, ανυπομονούσαμε πότε ν’ ανάψουμε το τζάκι. Άλλη ζεστασιά, άλλη συντροφιά οι φλόγες από τα χοντρά λιοκούτσουρα, να κάθεσαι με τις ώρες και να τις χαζεύεις, κι εκεί στην ακρούλα να ψήνονται κάστανα που τα ξεφλούδιζες με τα δάχτυλα να καίγονται. Ακόμα και τη μυρωδιά του καμένου ξύλου, ευωδιά πραγματική τη βρίσκαμε. Τι να μας έλεγε η αποστειρωμένη ζεστασιά του αστικού διαμερίσματος;
Ποιος είχε δίκιο άραγε; Εκείνη που στη θαλπωρή της κεντρικής θέρμανσης έβρισκε την άνεση και την ασφάλεια που της έλειπαν όλα της τα χρόνια; Ή εμείς που αναζητούσαμε το παραμύθιασμα της φλόγας και τη μυρωδιά του ξύλου;
Όλοι μας δίκιο είχαμε, λέω. Ο καθένας ό,τι του λείπει ονειρεύεται.
Και πάνω απ’ όλα δίκιο έχουν όσοι αυτή τη ζεστασιά, όποια κι αν είναι, την στερούνται.
