20151115
«Πρέπει να μείνουνε δεκαπέντε μέρες μέσα στα βαρέλια και μετά α τα καζανίσουμε. Βάζουμε νερό και μαγιά του ψωμιού για να ξεκινήσει η ζύμωση». Η αποθήκη δίπλα στο καζάνι ήταν γεμάτη βαρέλια με σύκα. «Παίρνουμε δωδεκάωρες άδειες, σήμερα καζανίζουμε δικά μας, μέχρι τις εννιά πρέπει να ’χομε τελειώσει. Είχαμε την άδεια αλλά το καζάνι ήτανε παλιό και το τελωνείο μας το ’κοψε, τούτο είναι καινούργιο, το ’γοράσαμε πέρσι αφ’ τη Θεσσαλονίκη. Έχομε φυτέψει και συκιές απόξω στο χωράφι. Στο χωριό υπάρχουν τρία καζάνια, το ένα είναι εδώ από πάνω και το άλλο όπως μπαίνεις στο χωριό».
Φεύγουμε από το αποστακτήριο της οικογένειας Νύχτα και περπατούμε προς το εσωτερικό, είμαστε στη βορειοδυτική άκρη σε μια, μάλλον, νέα πλατεία, στην είσοδο του παλιού οικισμού· από τη δυτική και τη νότια πλευρά που είναι πιο ήπιες έχουν χτιστεί νέες, μεγάλες, κατοικίες. Μακρόστενος είναι ο παλιός οικισμός με πολλές προσθήκες από αλουμινένια κουφώματα. Ησυχία, που δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν μένουν και πολλοί άνθρωποι. Αφήνουμε να μας πάνε οι δρόμοι για να φτάσουμε στην εκκλησία και τα καφενεία. Ο φίλος μου ο Γιάννης κάθεται για καφέ σε ένα από τα τρία καφενεία, ζητά και γλυκό αλλά δεν υπάρχει. Συνεχίζω προς την ανατολική άκρη, περνώ το δημοτικό σχολείο, μοιάζει με σχολείο πόλης, είναι σύγχρονο κτίριο. Λίγο παραπάνω κόβεται το βουνό και ακριβώς από κάτω είναι το ελαιοτριβείο του χωριού. Η θέα είναι εντυπωσιακή, προς το φράγμα του Ζυφιά, τα χωριά του Κάμπου, τη Χώρα, τη θάλασσα, τις ακτές της Μικρασίας.
Μπαίνω πάλι στον παλιό οικισμό, μεγάλα κομμάτια μοιάζουν ξεχασμένα. Δυο δρόμοι διασχίζουν το χωριό κατά μήκος, επιστρέφω στη νέα πλατεία, σε μια καφετέρια κάθονται οι νέοι. Έχει σκοτεινιάσει πια, την ατμόσφαιρα αρωματίζει η διάχυτη μυρωδιά του σύκου από τα τρία καζάνια του χωριού.
Το επόμενο Σάββατο, τα Αρμόλια
