Σκόλη σήμερι, απόψαλλενε κι η εκκλησιά, ώρα ν’ ανασκουμπωθείς… Οι εγιές ενετάρανε, το λαδάκι ήβγε, πρέπει να πλύνεις τα τσόγια και τα τσουβάγια… να τα βάλεις στην άκρια, στο αποθηκάκι, να τα ’βρεις καθαρά του χρόνου άμα, πρώτα ο θεός, έχει εγιές..
Μεγάλη ανέγκαση την έχουνε, μα μπορείς ν’ αφήκεις και τον καρπό να πα χαμένος; Λίγο πολύ εν τονε ξαπολάς… Τα χέρια σου πονούνε από το πριονάκι, οι ώμοι απέ το φόρτωμα… Κι άμαν είχανε και τα δέντρα του κάμπου εγιές μέχρι τα Χριστουγεννόσκολα θα πολεμούσες και το σπίτι θα ’μενενε άστρωτο και αφροκάλιστο, τα χαρανιά τα μπρούτζινα άτριφτα… Να ’ρτει και κάνας μουσαφίρης βεγγέρα να μην έχεις να τονε τρατάρεις μαμούγια και γλυκομακάρονο, να μην έχεις προλάβει να στρώσεις το σεμεδάκι με τ’ αγιοβασιλάκια, να σε πούνε κι ανοικοκύρευτη…
Συλλογάσαι και τις εγιές που ήφηκες αμάζευτες στα Καμάρια μα που κουράγια! Μακάρι να βρισκούντανε ένας άθρωπος να πα να τις μαζέψει να πάρει το λαδάκι του… Ετσιδά βλέπεις και στον Κάμπο τα πορτοκάγια και τα μαντερίνια να σαπίζουνε στο χώμα… Αμαρτία απέ το θεό, τόσος καρπός να πηαίνει χαμένος ενώ υπάρχουνε παιδάκια που τους λείπει η βιταμίνα… Ας ανοίξει ο κόσμος τις καρδιές του και τις πόρτες των περιβογιών, των χωραφιών του, είναι κρίμα…
Τέτοια εσκεβούσουνε κι ήπλωνες τα τσόγια, μέχρι που ρτενε η Μαριγώ, η γειτόνισσα απέ δίπλα… Πάντα έχει ένα κουσέλι να σου πει… είναι που ευτή είναι μικρή και μπαίνει μέσα στα φέισμπου, εν ηξέρω σάμπου τα λένε και διεβάζει ίντα κάμνει η μια, ίντα κάμνει η άλλη, ίντα γίνεται στη Χιό… Ε, ίντα να κάμεις, ήσιαξες δυό καφεδάκια.
Ήκουσενε, μου ’πενε, πως εχτές το βράδυ εγίνηκενε μεγάλο παναήρι σ’ ένα ξενοδοχείο στην προκυμαία, πως ευτοί οι ξένοι με τις στολές, που είναι το κουμάντο για τους πρόσφυγες, εδώκανε βραβεία στους εθελοντές που βοηθούνε και μπράβο τως των αθρωπών… Ε μπορούνε να σταματήσουνε τους πολέμους στα βραβεία το μυαλό τως…
Εκούνησες το κεφάλι, να δείξεις πως συφωνείς, να μην την κακοκαρδίσεις: «Μπράβο τως» είπες με ξινισμένη τη μούρη…
Μέσα σου ήβραζες, μα ίντα να της πεις… Πως, την άλλη φορά που εκατήβηκες στη Χώρα άλλα πράμματα είδες;
Πως είδες πολλούς αθρώπους, μικρούς και μεγάλους, χωρίς στολές, Χιώτες, που εντύνανε τους βρεμμένους, που εδίνανε γαλατσάκι και ρυζόγαλο στα μωρά των προσφύγων, που τους αλλάζανε μπεμπιλίνα εκειδά στα Ταμπάκικα;…
Πως είδες άλλους να τους δίνουνε τσασκάκια με ζεστό φαί, να τους τα μοιράζουνε εκειδά στο λιμάνι κι απέναντι απέ τον Κήπο; Άλλους, κρυφά και μυστικά, ν’ αφήνουνε σακούλες με ρούχα και με φαγιά…
Πως τους αθρώπους με στολή, τους είδες μόνο να φορούνε βραχιολάκι στο χέρι των προσφύγων, εκειδά στη Σούδα.. E BA6 τους εγράφανε απάνω… και σου εκίνησενε την περιέργεια ίντα λε… κι αρώτησες κι ήμαθες… Το Α6 είναι εκειδά που πρέπει να πα να κοιμηθούνε. Το Β είναι από το Blanket, που θα πει κουβέρτα, μπατανία, πως επήρανε και να μην τους δώκουνε άλλη ακόμα κι αν έχει αγιάζι και ψόφο… Και το Ε είναι από το Energy, που είναι ένα πακετάκι μπισκότα highenergy… Κι ήμεινες με το στόμα ανοικτό, σου ’καμε μεγάλην εντύπωση κι ενεύριασες… Κι άμα πεινούνε οι αθρώποι, δεν τους δίνουνε άλλο; Ίντα πράμματα είναι ευτά; Περνά η πείνα με μπισκότα;
«Ε, ίντα σκέβεσαι και ξεφυσάς;» σου ‘πενε η Μαριγώ… «ίντα να σκέβομαι, τη μανή μου εσκεβούμουνε που ’λεγενε: κάμε το καλό και ρίχτο στο γιαλό».
Τα μπράβο κι οι επαίνοι, σε τέτοια πράμματα δε χωρούνε… το καλό δε θε φιέστες, δημοσιογράφους, φωτογράφους, παναήρια, παστέγια και φυστικοπάστελα… Θε ησυχία…
