γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
Σε ανύποπτο χρόνο φίλη αρχαιολόγος μου εξηγούσε γιατί η διάσωση όλων των παραδοσιακών σπιτιών δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Αναφερόμενη, προφανώς όχι σε εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής, αλλά στα διάσπαρτα διατηρητέα που υπάρχουν σε πολλές περιοχές της πόλης, έλεγε και είχε δίκιο, ότι όσα από αυτά «ασφυκτιούν» δίπλα στις γειτονικές πολυκατοικίες είναι καταδικασμένα να μην μπορούν να αναδείξουν την αρχιτεκτονική και αισθητική τους φυσιογνωμία και πρόκρινε να δοθεί έμφαση στην προστασία των παραδοσιακών οικισμών και των γειτονιών με κοινό πολεοδομικό χαρακτήρα.
Η περίπτωση του διατηρητέου των Νενήτων δεν είναι χαρακτηριστική του παραπάνω σκεπτικού, αλλά είναι από αυτές που μπορούν να δικαιολογήσουν μια κατεδάφιση. Το αποδέχεται η τοπική κοινωνία, το κατανοούν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Το γωνιακό νεοκλασικό θα «θυσιαστεί» για να ανοίξει ο δρόμος για τα μεγάλα τουριστικά πούλμαν για τον «Βοτανικό Κήπο». Ελπίζω για τον Βοτανικό Κήπο Αιγαίου και όχι για μια καφετέρια, όχι για έναν χώρο αναψυχής. Αλλά για ένα ζωντανό μουσείο με επιστημονικά τεκμηριωμένες συλλογές φυτών με σκοπό την επιστημονική έρευνα της χλωριδικής βιοποικιλότητας, την διατήρησή της, την περιβαλλοντική πληροφόρηση, ευαισθητοποίηση και αναψυχή των πολιτών. Για τον Βοτανικό Κήπο Αιγαίου που μπορεί να καταστήσει το νησί μας διεθνή βοτανικό προορισμό.
Η Δημοτική Αρχή πέτυχε κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν αδύνατο. Με την κατάλληλη μελέτη έπεισε τις αρμόδιες υπηρεσίες να επιτρέψουν την κατεδάφιση του κτιρίου. Το κατάφερε επειδή είχε τη βούληση και την επιχειρηματολογία. Το ερώτημα που γεννάται είναι αν έχει και την διάθεση να εξαντλήσει κάθε δυνατόητα να λειτουργήσει ο «Βοτανικός», ως Βοτανικός Κήπος; Έχει διερευνήσει κάθε πιθανή συμμαχία με φορείς (ΥΠΕΚΑ, ΕΘΙΑΓΕ κτλ) ώστε να λειτουργήσει ο «Βοτανικός» για τον σκοπό για τον οποίο σχεδιάστηκε ή θεωρεί ότι είναι ένα βάρος από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί με κάθε τρόπο και κάθε έκπτωση;
