του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Τέτοιες χρονιάρες μέρες κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν ήμασταν σίγουροι αν πατούσαμε στη Δύση ή αν ακόμα ο Άγιος Βασίλειος ήταν ο Άγιος εκ Καισαρείας. Το μαρτυρά άλλωστε και η φωτογραφία· ναι ο Άγιος είναι, αδύνατος, σχεδόν αποστεωμένος – η μουτσούνα του μού προκαλούσε τρόμο, το θυμάμαι πολύ καλά αυτό- και μόνο η κόκκινη στολή να προσομοιάζει σε κάτι από τον Άγιο εκ Δύσης.
Έτσι πορευτήκαμε για πολλά – πολλά χρόνια, τραμπάλα ανάμεσα, μέχρι που ο Άγιος εκ Δύσης έβαλε τα κιλάκια του, χρησιμοποιήθηκε από όλους και για όλα και σχεδόν κατάπιε τον Άγιο εξ Ανατολών, και μαζί του κι εμάς. Ο Άγιος της ευμάρειας, της υπερβολής, των φώτων και της κατανάλωσης νικητής κατά κράτος.
Πριν λίγο άφησα τα παιδιά στην αγορά, να πάνε στους φίλους και τις φίλες τους για να πουν τα κάλαντα – τον Άγιο ψάχνουν κι εκείνα μην νομίζετε, και ας μπερδεύουν ποια κάλαντα θα πουν σήμερα – και μόνος πια στο αμάξι σκέφτομαι την ισορροπία ανάμεσα στο να πάρω και να δώσω, και για μένα και για τα παιδιά. Ναι η λίστα δώρων, ναι το γράμμα κάτω από το δέντρο, ναι η γλυκιά αναμονή το βράδυ πριν και η χαρά το επόμενο πρωί, πού όμως, με ποιους πια; Με ένα μισθό – ευτυχώς που υπάρχει ακόμα – που αδυνατεί, ένα κοινωνικό περιβάλλον που άλλοι, όχι πολύ μακριά δίπλα μας είναι, χωρίς ούτε αυτόν τον έναν να δυσκολεύονται ακόμα και για τα βασικά, με τους δρόμους μας γεμάτους ξανά από ανθρώπινο πόνο, τις θάλασσές μας απέραντο νεκροταφείο, και τον Χριστούλη να γεννιέται απόψε σε ένα κόσμο γεμάτο φαρισαίους και ψευδοπροφήτες, που ομνύουν κατά τα άλλα στ’ όνομά του. Σε πείσμα όλων αυτών υπάρχουν ακόμα κάποιοι και κάποιες με μία ζεστή αγκαλιά, ένα πιάτο φαΐ και ένα στεγνό ρούχο μακριά από φώτα και ρεκλάμες εκεί σε μία φάτνη, σ’ έναν καταυλισμό. Όμως για πόσο ακόμα, πόσες απαντοχές, ποιο αύριο;
Τέλος της χρονιάς και απολογισμοί, και μικρές νίκες και μικρές ήττες, σε ένα ισοζύγιο που συνολικά δεν βγαίνει· πώς το λένε οι οικονομολόγοι; αρνητικό ισοζύγιο σε όλα αυτά που έπρεπε να μας δίνουν και δεν…, σε αυτά που δώσαμε αλλά και πάλι δεν…, σε αυτούς που κερδίσαμε αλλά και πάλι περισσότερους χάσαμε…
Έχω από ώρα, πολύ πρωινή, ετοιμάσει το μποναμά για τους καλαντάδες που θα χτυπήσουν την πόρτα μου μαζί με λίγες καραμέλες και μελομακάρονα και κοιτώ στη φωτογραφία το χέρι του μικρούλη που ζητά λίγη προστασία και φροντίδα γιατί φοβάται.
Διάλεξα και φέτος, το «δίνω» κέρδισε.
