γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Η πρώτη¹ είναι τραβηγμένη στην Καλαμωτή της Χίου το 1957. Η μάνα και τα πιτσιρίκια ανοίγουν το δέμα από την Αμερική. Αναμονή, προσδοκία, ελπίδα. Κάποιος από την οικογένεια έχει φύγει μετανάστης (κι η οικονομική μετανάστευση προσφυγιά είναι…) σπρωγμένος από την άγρια μετεμφυλιακή φτώχια. Και στέλνει ό,τι μπόρεσε να μαζέψει στη μάνα και στα παιδιά. Που αγωνιούν ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Η δεύτερη² φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης στην αρχή του 2016. Η μάνα κρατάει το παιδί στην αγκαλιά. Έχει μόλις φτάσει με αυτά τα τραγικά βαρκάκια Έχει διασχίσει την τρικυμισμένη θάλασσα. Βρεγμένη, κουρασμένη ανήσυχη. Κάποιοι την έχουν υποδεχτεί και της έχουν δώσει τα απαραίτητα. Στο βλέμμα της ανακούφιση, προσδοκία, ελπίδα.
Οι δυο φωτογραφίες απέχουν μεταξύ τους σχεδόν 60 χρόνια. Αλλά δεν είναι τόσο διαφορετικές. Περιγράφουν την ίδια αγωνία και το ψήγμα ελπίδας που μπορεί να γεννηθεί ακόμα κι από το μικρό κι ασήμαντο. Περιγράφουν την αγριότητα του πολέμου και της φτώχιας.
Ας το έχουμε αυτό στο νου μας. Ο πρόσφυγας δεν είναι ο άλλος, ο έξω από μας, ο ξένος. Μπορεί να είναι διαφορετικός αλλά είναι ένας από μας. Άλλωστε στου «κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν», στο αδυσώπητο και απροσδόκητο διάβα της Ιστορίας μπορεί στη θέση του να βρεθούμε κι εμείς…
