8/2/1981 – 8/2/2016
γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Κυριακή μεσημέρι. Κολλημένοι στο ραδιοφωνάκι μας για το μεγάλο ντέρμπι. Ολυμπιακός – Α.Ε.Κ. Καραϊσκάκη. Μπολικη αγωνία και ποδοσφαιρική καζούρα… Το μεγάλο ματς γίνεται ροντέο κι η ομάδα μου διαλύει την μεγάλη της αντίπαλο με 6-0. Τρία γκολ ο Γαλάκος, κι από ένα Κουσουλάκης, Ορφανός, Βαμβακούλας. Βγαίνουμε στη γειτονιά. Φλεβάρης χωρίς πολύ κρύο. Όχι για να παίξουμε μπάλα, αλλά για να πιάσουμε την κουβέντα, να κάνουμε πλάκα στους φαρμακωμένους ΑΕΚτζήδες. Κάποιοι πήγαιναν και σε μια οικοδομή κι έκαναν κρυφά τσιγάρο. Μεγάλο καλαμπούρι σου λέω.
Γυρίζουμε σπίτι βράδι. Βουβαμάρα κι η φαμίλια μαζεμένη μπροστά στην ασπρόμαυρη Grundig του σαλονιού. Τι; Δυστύχημα; Νεκροί και τραυματίες στο γήπεδο; Παγωμάρα. Ποιος θυμάται τα γκολ και το παιχνίδι. Έβγαιναν λέει μετά τον αγώνα. Κάποιος δεν είχε ανοίξει την καγκελόφραχτη Θύρα. Έγκλημα χωρίς ένοχο… Έλιωσαν τα κορμιά τους πάνω στα κάγκελα και στις σκάλες. Δεν το χωρούσε ο νους. Ο τότε Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης στο Τζάνειο, η τηλεόραση να παίζει πένθιμη μουσική. Αυτή ήταν η Θύρα 7 στο Στάδιο (τότε ήταν ακόμα Στάδιο) Καραϊσκάκη. Λεπτομέρεια (;). Ήταν είκοσι οπαδοί του Ολυμπιακού κι ένας της ΑΕΚ. Τότε καθόντουσαν ανακατεμένοι στις εξέδρες. Άλλες εποχές…
- Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών),
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών),- Ηλίας Παναγούλης (17 ετών),
- Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών – οπαδός της ΑΕΚ),
- Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών),
- Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών),
- Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών),
- Νίκος Φίλος (19 ετών),
- Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών),
- Βασίλης Μάχας (20 ετών),
- Ευστράτιος Πούπος (20 ετών),
- Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών),
- Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών),
- Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών),
- Κώστας Καρανικόλας (26 ετών),
- Μιχάλης Μάρκου (27 ετών),
- Κώστας Μπίλας (28 ετών),
- Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών),
- Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών),
- Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών),
- Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).
Κι αφού τα θυμηθήκαμε μου διηγείται ο φίλος Βασίλης…
«Μερικές μέρες ἀργότερα, παίρνω γράμμα ἀπ’ τή μάνα μου, στό στρατόπεδο τοῦ Ἔβρου πού ὑπηρετοῦσα. Ἐσώκλειστο ἀπόκομμα ἐφημερίδας πού ἔγραφε γιά τό δυστύχημα· τό διαβάζω πρίν τό γράμμα. Κυκλωμένο μέ στυλό τό ὄνομα τοῦ Μιχάλη τοῦ Μάρκου… Μένω κάγκελο. Ἀνάβω τσιγάρο (κάπνιζα τότε). Ξαναδιαβάζω τό ὄνομα· ξανά καί ξανά, λές καί περίμενα νά σβήσει ἀπ’ τή λίστα… Τό τσιγάρο τελειώνει· ἀνάβω καινούριο. Διαβάζω καί τό γράμμα· ἐπιβεβαιώνονται (ὅπως ἤταν φυσικό) οἱ φόβοι μου. Ὁ Μιχάλης! Ὄχι ρέ γαμώτο! Πάω στό ΚΨΜ γιά μπύρες. Ἀκόμα δέν ξέρω ἀν ἔπινα γιά μένα ἤ γιά τό Μιχάλη… Ακόμα φυλάω ἐκεῖνο τό γράμμα κι ἐκεῖνο τό ἀπόκομμα…»
