20160217
Σταμάτησα έξω από το χωριό κάτω από μια αμυγδαλιά, τα πεσμένα λευκά άνθη έκαναν πολύ όμορφο κοντράστ με την καινούργια άσφαλτο του δρόμου. Ανοιξιάτικο το σημερινό απόγευμα, μυρίζουν τα λουλούδια, κελαηδούν τα πουλιά, λες κι έχουμε αφήσει πίσω τον χειμώνα. Ξεκίνησα να κάνω τον γύρο του χωριό, είναι μικρό δεν θα μου έπαιρνε και πολύ. Κινήθηκαν προς το μέρος μου δυο σκυλιά, δίστασα λίγο, αμέσως όμως μια γυναίκα από το βάθος τα φώναξε και γύρισαν πίσω. Πλησίασα, με ρώτησε τι κάνω, από πού είμαι, το όνομά μου· τις ερωτήσεις που κάνουν οι άνθρωποι στα μικρά μέρη, όχι μόνο από περιέργεια αλλά και προσπαθώντας να βρουν έναν σύνδεσμο, ένα κοινό στοιχείο για να μπορέσουν να κατανοήσουν πώς βρέθηκες στην πόρτα τους και μια αφορμή για να σου πουν τα δικά τους. Ήξερε πολλούς από το χωριό μου, μιλούσε γρήγορα, κάθισε στο πεζούλι και την επόμενη ώρα ξεδίπλωσε την ιστορία της· ήταν συγκινημένη και οργισμένη. Ίσως είναι πιο εύκολο να μιλάς με αγνώστους παρά μ’ αυτούς που ξέρεις μια ζωή… Έβγαλα φωτογραφία τα σκυλιά και τη γάτα, τα φώναζε με τα ονόματά τους, το ένα είχε αμερικάνικο όνομα· «εσύ έβγαλες το όνομα;» «μια αμερικάνα που ήρτε στο χωριό και μετά το κράτησα εγώ.» Την αποχαιρέτησα, της είπα ότι θα περάσω να της αφήσω φωτογραφίες· καθώς έφευγα μου ευχόταν.
Συνέχισα για το παλιό δημοτικό, έρημο όπως τόσα και τόσα· «επί Παπαντρέου το κλείσανε, τριαντα πέντε παιδιά είχε κάποτε». Στάθηκα λίγο στην αυλή, στην παιδική χαρά άσπρο χαλί τα άνθη από τις αμυγδαλιές. Ήταν όμορφα, ήθελα να τριγυρίσω αλλά ένα σκυλί δεμένο στο γειτονικό κτήμα, γάβγιζε συνεχώς και με αποσυντόνιζε. Μέσα σε λίγη ώρα, ώσπου να κάνω τον κύκλο του χωριού, γάβγιζαν και τα υπόλοιπα δεμένα σκυλιά. Ο οικισμός είναι μικρός, σαν αυτοσχέδιο παιχνίδι, ερείπια και αναπαλαιωμένες κατοικίες, σε μια σφικτή αγκαλιά. Κάπου μύριζε μαστίχι, πλησίασα, ήταν μια αποθήκη· μια μπαλαντέζα έδινε ρεύμα σε μια λάμπα, κάτω από το φως ένα τραπέζι και τρεις άνθρωποι που καθάριζαν. Τα τελευταία χρόνια, κυρίως επειδή γίνονται κλοπές την εποχή της συγκομιδής, μαζεύουν το μαστίχι όλο μαζί, δηλαδή σκουπίζουν τους σχίνους. Έτσι όμως παίρνουν και πολλά σκουπίδια, που κάνουν το καθάρισμα πολύ δύσκολο. Ζήτησα να βγάλω φωτογραφία, «βγάλε άμα θέλεις που καθαρίζομε, αλλά να μη φαίνεται η μούρη μας».
Σταμάτησα στο καφενείο, είχε έξω ένα χώρο κλεισμένο με διαφανές πλαστικό. Μέσα ήταν δυο νεαροί και δυο κυρίες. Η οικογένεια που το δουλεύει έχει έρθει πρόσφατα από την Αθήνα. Η τηλεόραση έπαιζε ένα τηλεπαιχνίδι, μόνη της, δεν πρόσεχε κανείς. Βγήκα έξω, ήταν πια νύχτα· είχε λίγη υγρασία, κοίταξα απέναντι τα φώτα από τα γειτονικά χωριά και τη μικρασία, στον ουρανό το φεγγάρι θολό.
