γράφει ο Τέλης Τύμπας
Στο δρόμο της συγκλονιστικής αλληλεγγύης που δείχνει η νησιωτική κοινωνία στους μετανάστες από το καλοκαίρι όλη πλέον η ελληνική κοινωνία. Κυριαρχούν μέχρι στιγμής οι άνθρωποι της καθημερινότητας, δεξιοί κι αριστεροί, χριστιανοί κι άθεοι, οι οποίοι παρακάμπτουν την απαράδεκτη διαίρεση αυτών που από ανάγκη χτυπούν την πόρτα της Ευρώπης σε «πρόσφυγες» και «παράτυπους μετανάστες». Τη διαίρεση που συνυπέγραψαν ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα. Κι αν η ηγεσία της δεξιάς (όχι ο λαϊκός κόσμος της), με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Σαμαρά, έχει ιστορικά υποστηρίξει μια τέτοια διάκριση, αριστερός ηγέτης και συμφωνία σε μια τέτοια διάκριση δεν γίνεται. Η κρίση θα μου πείτε, η δύσκολη συγκυρία, οι δυνατοί αντίπαλοι που έχουμε απέναντι…
Κανένας δεν έχει απέναντι πιο παντοδύναμους αντίπαλους από τον Μπέρνι Σάντερς και όσες/ους αγωνίζονται μαζί του: την πανίσχυρη πολιτικά Κλίντον της σιωπής στα συμφέροντα στην άλλη άκρη του κόμματός του και τον οικονομικό μεγιστάνα Τραμπ του κραυγάζοντος διαιρετικού λόγου στο απέναντι κόμμα. Κι όμως, όσο προχωρά η προεκλογική εκστρατεία τόσο ο Μπέρνι κερδίζει με ακόμη πιο ριζοσπαστικό λόγο που ενώνει τους μετανάστες και τους υπόλοιπους αμερικανούς του κόσμου της εργασίας. Λόγο που διαμορφώθηκε από τις τολμηρές επισκέψεις του στις Μανωλάδες των ΗΠΑ και το γενναίο του αγώνα στη Γερουσία για να βελτιωθούν τα εργασιακά και άλλα δικαιώματα των μεταναστριών και των μεταναστών. Αρνούμενος διαιρέσεις που έχουν στόχο να τραβήξουν το σύνολο του κόσμου της εργασίας προς τα κάτω. Μεταφράζω ενδεικτικά το τελευταίο μέρος του πιο πρόσφατου και πιο συγκλονιστικού ταυτόχρονα προεκλογικού μηνύματος του Μπέρνι, ένα μικρό αριστούργημα που κυκλοφόρησε την ίδια μέρα που ο Τσίπρας συμφωνούσε με τον Μητσοτάκη σε «ανοιχτές δομές προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων, παραλλήλως προς την ενίσχυση των προαναχωρησιακών κέντρων παράτυπων μεταναστών».
Γερουσιαστής Σάντερς: «Ακούσαμε τις φωνές του Ιμόκαλι [μιας Μανωλάδας των ΗΠΑ], εργάτες κι εργάτριες που υφίστανται τη μεγαλύτερη αδικία των αδικιών στην πυραμίδα της οικονομικής ζωής, χωρίς δικαιώματα. Πόσες άραγε Ιμόκαλι υπάρχουν εκεί έξω, πόσα χωράφια κι εργοστάσια; Κι είμαστε υποχρεωμένοι να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ; Ώστε να καταλάβουμε ότι ΑΝ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ [ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ] ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΤΗΣ ΚΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.
