Τι τα θες τι τα γυρεύεις, μισό αιώνα και κάτι ψιλά κουβαλάς στην πλάτη σου και Παναγιές έλεγες πως δεν έχεις γνωρίσει ή έτσι εθάρριουσουνε…
Μπορεί κάποια στιγμή να είπες: να μία! Όταν μια φορά που ήσουν άρρωστη η μάνα καθόταν δίπλα σου κι έκλαιγε…
Μπορεί κι άλλη μιά που την είδες να κλαι πάνω από το παιδί της σαν της το φέρανε νεκρό από ναυάγιο κι άλλη που έχασε δυό από καρκίνο… Γυναίκες πονεμένες του χωριού που το μαύρο ρούχο έβαψε το πετσί τους…
Άμα βάλεις το νου κάτω θα βρεις ίσως λίγες ακόμα… σαν κι αυτές που χήρεψαν νέες και μεγαλώσανε μόνες τα παιδιά τους ξενοδουλεύοντας από δω κι από κει, που κάμνουνε μια και δυό δουλειές για να μη τους λείψει τίποτα…
Όμως από τότε που άρχισαν να φτάνουν οι πρόσφυγες στο νησί άρχισες να τις συναντάς καθημερινά… έξω από το τσαντήρι τους, στα σπιτάκια της Σούδας, στα κάγκελα της ΒΙΑΛ… Με μωρό στην αγκαλιά, με πολλά παιδιά στην ποδιά τους, να στέκονται στην ουρά για φαγητό, να ζητάνε παραπάνω μερίδες να χορτάσουν όλα τους, λίγο σαπούνι για να πλύνουν τα ρούχα τους…
Είδες τη Ζεχρά να χτυπιέται και να δέρνει με τα χέρια το σώμα της, να πονά για το χαμό του τρίχρονου γιού της στα νερά τα δικά μας…
Γιαγιάδες, με τα παιδιά τους σκοτωμένα στον πόλεμο να έχουν το κουμάντο στα εγγόνια… Γυναίκες μόνες να περιμένουν κάποια στιγμή να σμίξει η οικογένεια στην Ευρώπη κι άλλες να σέρνουν σε καρότσι αναπηρικό το παιδί τους… Μεγάλες κόρες να φροντίζουν με αγάπη τα μικρότερα αδέρφια τους…
Ιστορίες που παλιά τις άκουγες από τη μανή και τις άμιες σαν παραμύθι, για τα χρόνια της κατοχής, για τα σύρματα και το φευγιό με βάρκες για να γλυτώσουν από την πείνα και το φόβο κι έφτασε η ώρα που τις ίδιες ιστορίες τις ακούς ξανά, τις βλέπεις…
Να πέσει φωτιά και να σε κάψει μα σκέβεσαι πως όσο κι αν πόνεσε η Παναγιά είδε το γιο της να ανασταίνεται, ησύχασε η ψυχή της… Τούτες οι γυναίκες πότε θα βρούνε λύτρωση;
Τα μάτια άρχισαν να βλέπουν την αλήθεια μπροστά τους, τ’ αυτιά ν’ ακούνε τον πόνο κι ας μην καταλαβαίνουν τη γλώσσα, τα χέρια να χαϊδεύουν κεφαλάκια παιδιών…
Μέρα χαράς η σημερινή μα χαρά δε νοιώθεις… μέχρι να ρθει η αληθινή ανάσταση για όλους…
