Γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Το τελευταίο διάστημα βρέθηκα για αρκετές μέρες στην πρωτεύουσα. Είχα καιρό να πάω. Κι είναι από τις μέρες όπου βλέπεις συνέχεια φίλους και γνωστούς. Κι επειδή ο χρόνος είναι πιεστικός και δεν περισσεύει, αναπόφευκτα επικεντρώνεις στα λίγα και πιο σημαντικά. Αναζητάς με περιεκτικές κουβέντες να μάθεις τα νέα του άλλου, αλλά περισσότερο κι από αυτό τη γενική του κατάσταση, τη μυρωδιά που δεν μπορείς να πάρεις με κουβέντες από το τηλέφωνο. Όταν, ευτυχώς, δεν υπάρχουν έκτακτα μεγάλα προβλήματα, προβλήματα υγείας για παράδειγμα, η γενική περιγραφή συμπυκνώνεται στην ιδιόρρυθμη φρασούλα που έλεγαν κάποτε κι οι παλιότεροι. «Ας τα λέμε καλά».
Μιλάμε για κόσμο αφυδατωμένο πλέον μετά από όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Ανθρώπους που ζουν στην μέγγενη της ανεργίας, στην ανεπάρκεια των ισχνών εισοδημάτων, στην ανασφάλεια ενός αμφίβολου μέλλοντος. Προσοχή, οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι δεν έζησαν με καμιά προκλητική ευμάρεια τα λεγόμενα «χρόνια της αφθονίας», κάθε άλλο. Ωστόσο μέσα από τη ραγδαία φτωχοποίηση, χώρος για μεγάλα σχέδια πλέον δεν υπάρχει. Όλοι και όλες πορεύονται με καρδιοχτύπι για το σήμερα και αβεβαιότητα για το αύριο.
Κι ακόμα με ελάχιστη ή και καθόλου εμπιστοσύνη στο ότι κάτι μπορεί να αλλάξει βασισμένο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σ’ αυτά τα έξι περίπου χρόνια της Ελληνικής κρίσης, υπήρξαν στιγμές όπου ήταν κυρίαρχη η πλημμυρίδα της πίστης στη συλλογική δράση. Ακόμα και σχετικά πρόσφατα, μόλις την περσινή χρονιά, οι στιγμές αυτές περίσσεψαν. Η σημερινή περίοδος είναι από τις στιγμές της πικρής άμπωτης. Οι συμβιβασμοί κι ο κυνισμός των κυβερνώντων που πρόλαβαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να γίνουν τεχνικοί της εξουσίας ευθύνονται γι’ αυτό. «Σα να άλλαξε σύνθεση η ορχήστρα, αλλά το ρεπερτόριο παραμένει το ίδιο» μου έλεγε μια καλή φίλη.
Παρόλα αυτά, η πρωτεύουσα, πληγωμένη αυτά τα χρόνια, παραμένει όμορφη.
Κατηφορίζαμε την Πανεπιστημίου, αργά το απόγευμα. Το ανοιξιάτικο τελευταίο φως του ήλιου έπεφτε στα ψηλά κτήρια. Αντανακλούσε στις προσόψεις. Γλύκαινε αναπάντεχα τις προηγούμενες πικρές μας κουβέντες.
«Ίσως η καλύτερη ώρα της πόλης» είπα στο φίλο μου.
«Σίγουρα» μου απάντησε.
Χαμογελάσαμε.-
