Για την απεργία των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές

γράφει ο Χρήστος Στεφάνου

Όταν η κυβέρνηση κατεβάζει για ψήφιση μέτρα που είναι σίγουρο ότι θα ξεσηκώσουν τον κλάδο των καθηγητών δύο εβδομάδες πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις κατά κάποιο τρόπο τον επιδιώκει και έχει υπολογίσει πώς θα αντιδράσει στον ξεσηκωμό αυτό. Αν δεν επιθυμούσε την πόλωση θα επέλεγε μια πιο ήπια τακτική. Άρα η κυβέρνηση έβγαλε τη σέντρα για την απεργία των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές. Αν δεν το επιθυμούσε, μπορούσε απλά να το αποφύγει.

Την πάσα της κυβέρνησης για αυτογκόλ παίρνει η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ η οποία με πρωτεργάτη ένα συνδικαλιστή της ΝΔ κάνει αυτό ακριβώς που θα περίμενε οποιοσδήποτε έχει μία στοιχειώδη επαφή με τα συνδικαλιστικά του κλάδου. Είναι η χρυσή ευκαιρία για την ΟΛΜΕ και τον κλάδο να ασκηθεί αυτό που τόσο καιρό ακουγόταν από τα στόματα όλων μας ως μοναδικό αποτελεσματικό μέσο πίεσης, η απεργία εντός των πανελλαδικών. Η ΟΛΜΕ αποδεικνύει λοιπόν ότι έχει αντανακλαστικά και μέσα σε λίγες μέρες κορυφώνει την ένταση.

Μόνο που η σέντρα έχει γίνει από την κυβέρνηση η οποία είναι λογικό να είναι προετοιμασμένη και για την επόμενη κίνηση. Προληπτική επίταξη των καθηγητών με σκοπό την de facto κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας για τον πιο μεγάλο σε αριθμό και πιο κοινωνικά δυσφημισμένο κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων. Και το παιχνίδι συνεχίζεται..

Φτάνει η ημέρα που η βάση των καθηγητών καλείται να επικυρώσει την προτεινόμενη από την ΟΛΜΕ απεργία και να αντιδράσει στην επίταξη. Η ΟΛΜΕ κατεβάζει στις ΕΛΜΕ την ίδια αρχική πρόταση που είχε διατυπώσει πριν από την ενεργοποίηση των διαδικασιών επίταξης. Δεν προσαρμόζει την πρόταση της στις εξελίξεις και αφήνει τους εκπαιδευτικούς να πάνε σε ψηφοφορίες χωρίς σαφές νόημα. Όλοι γνωρίζαμε ότι η απλή επικύρωση της απεργίας χωρίς περαιτέρω συζήτηση και αποφάσεις για την στάση και την στρατηγική του κλάδου ενόψει της επίταξης δεν ήταν αρκετή. Όλοι όσοι συμμετείχαμε σε συνελεύσεις ΕΛΜΕ γνωρίζαμε ότι το πραγματικό διακύβευμα ήταν αυτό. Κάποιες πιο ριζοσπαστικές ΕΛΜΕ ανταποκρίθηκαν στην αναγκαιότητα αυτή καθορίζοντας ακόμα και δράσεις ενάντια στην επίταξη αλλά οι περισσότερες αρκέστηκαν σε μία αμφίσημη επικύρωση της ήδη παρωχημένης πολιτικά πρότασης της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις πανελλαδικές. Εδώ λοιπόν χάνεται πολύτιμος πολιτικός χρόνος και ταυτόχρονα φαίνονται οι πραγματικές προθέσεις και τα όρια της ΟΛΜΕ. Αν οι περισσότεροι συνδικαλιστές του ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν έπαιζαν απλά ως κομπάρσοι στο παιχνίδι που σέντραρε η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχουν εμπλουτίσει την πρόταση για απεργία μετά την επίταξη με προτάσεις για δράσεις που θα εξασφάλιζαν σε περίπτωση υπερψήφισης την μαζικότητα του απεργιακού αγώνα ενάντια στην επίταξη.

Η τελευταία ευκαιρία για να μην πάνε όλα κατ ευχήν για την κυβέρνηση ήταν η συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ μετά την αμφίσημη υπερψήφιση της απεργίας. Το ΔΣ της ΟΛΜΕ αλλά και οι περισσότεροι πρόεδροι των ΕΛΜΕ δεν φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων. Εκτός από τις πιο μαχητικές ΕΛΜΕ που ξεκάθαρα έφεραν τη συλλογική βούληση για σπάσιμο της επίταξης, το μήνυμα από την έναρξη της συνέλευσης ήταν ξεκάθαρο: Η πλειοψηφία της βάσης των καθηγητών στήριζε την σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν ήταν σε θέση να στηρίξει μία απεργιακή κινητοποίηση χωρίς μαζικότητα. Το ζητούμενο λοιπόν από τους συνδικαλιστές ήταν να επινοήσουν μία στρατηγική κλιμάκωσης της σύγκρουσης που θα εξασφάλιζε μαζικότητα και ταυτόχρονα μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή. Η συνδικαλιστική κωλοτούμπα της ΟΛΜΕ για αναστολή της απεργίας βασισμένη σε μία ψηφοφορία με 57 λευκά και 18 υπέρ δεν ήταν ακριβώς αυτό.

Τι άλλο θα μπορούσε να έχει γίνει; Να αξιοποιηθεί ο πολιτικός χρόνος μέχρι την έναρξη ή ακόμα και κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών για την πραγματοποίηση νέων γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ όπου το ερώτημα πια θα έμπαινε ξεκάθαρα: Απεργούμε ή όχι παρ όλη την επίταξη; Πώς το κάνουμε; Με ποιον τρόπο εξασφαλίζεται η μαζικότητα; Ακούστηκαν προτάσεις από κάποιες ΕΛΜΕ όπου ο εκπαιδευτικοί συμφώνησαν να συγκεντρωθούν πριν την έναρξη των εξετάσεων και εφόσον θα υπήρχε μαζικότητα να μην πάνε στα σχολεία την Παρασκευή. Δεν επηρέασαν όμως την έκβαση της συνέλευσης.

Έτσι φτάσαμε στην κωλοτούμπα και στην θριαμβευτική νίκη της κυβέρνησης: Ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων, ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού, de facto κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας μέσω της προληπτικής επιστράτευσης και και αποδυνάμωση της ελπίδας για συλλογική αντίδραση στις θατσερικές της πολιτικές.

Χρήστος Στεφάνου

εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης.