Γεννά ερωτηματικά η έκταση των «αντιπλημμυρικών» παρεμβάσεων στην περιοχή μεταξύ Νέας Μονής και Παφυλίδας που ατίμασαν το ποτάμι και την πέριξ αυτού περιοχή
Σύμφωνα με επιστήμονες η Χίος παρουσιάζει το χαρακτηριστικό της διαφύλαξης του φυσικού της περιβάλλοντος, που σε συνδυασμό με τα μοναδικά μνημεία αποτελεί το συγκριτικό της πλεονέκτημα σε σχέση με τα γύρω νησιά. Η μη ένταξή της στο χάρτη του μαζικού τουρισμού, οι μη εντατικές μορφές καλλιέργειας με κορυφαία τη μοναδική σκινοκαλλιέργεια στο νότο και η απουσία βιομηχανικών μονάδων, αποτελούν τα αίτια διατήρησης του μοναδικού αυτού φυσικού περιβάλλοντος. Δυστυχώς ανθρωπογενείς επεμβάσεις θέτουν σε κίνδυνο το φυσικό πλούτο του νησιού μας. Οι δασικές πυρκαγιές και η υπερβόσκηση είναι οι κυριότερες αιτίες υποβάθμισής του. Στα παραπάνω προστίθενται και οι διανοίξεις δρόμων που αν και είναι απαραίτητες για την επικοινωνία των κατοίκων, όταν δεν λαμβάνονται σοβαρά οι επιπτώσεις στο περιβάλλον μπορεί να έχουν μη αντιστρεπτές συνέπειες.
Όπως κατήγγειλε ο Σύλλογος Οικολογίας και Περιβάλλοντος Χίου, εργασίες εκτελούνται εντός της κοίτης του χειμάρρου της Νέας Μονής στη περιοχή του Αγίου Φανουρίου. Πιθανόν να πρόκειται για κατασκευή δρόμου από τη Παφυλίδα προς το μοναστήρι της Νέας Μονής. Αξίζει να σημειωθεί πως δρόμος από τη Παφυλίδα προς τη Νέα Μονή είχε αρχίσει να κατασκευάζεται πριν από δέκα περίπου χρόνια, χωρίς τις απαραίτητες αδειοδοτήσεις σύμφωνα με την τότε διευθύντρια της 3ης ΕΒΑ. Στη περιοχή κάτω από τον Άγιο Φανούριο διασώζονται λείψανα νερόμυλου και πιθανόν υδραγωγείου, λαξευμένου στο βράχο, στοιχεία σημαντικά για τη προβιομηχανική κληρονομιά και εν γένει ανθρώπινης δραστηριότητας στη περιοχή, ενώ στη θέση «Μαρμαροτράπεζα» που εντοπίζεται στην ευρύτερη περιοχή, λατομήθηκαν μάρμαρα για τις μαρμάρινες διακοσμήσεις του καθολικού της Νέας Μονής. Το άλλοτε πλούσιο φυσικό περιβάλλον της περιοχής έχει πληγεί από τις πυρκαγιές που έχουν πλήξει κατά καιρούς το νησί μας, με τελευταία εκείνη του καλοκαιριού του 2012 που μαύρισε τη ψυχή και τη ματιά μας.
Παραμένει άγνωστο αν υπάρχουν οι απαραίτητες αδειοδοτήσεις από τη Δασική και τη Αρχαιολογική υπηρεσία, αφού τα έργα γίνονται σε δασική περιοχή και πλησίον σπουδαίων μνημείων, όπως το ναό του Αγίου Φανουρίου, με κορυφαίο βέβαια την αυτοκρατορική Νέα Μονή. Η επέμβαση γίνεται σε μια κρίσιμη περιοχή αφού ο χείμαρρος είναι παραπόταμος του Παρθένη που τροφοδοτεί το φράγμα «στης Κόρης το γεφύρι» και περνά μέσα από την πόλη, ενώ το έδαφος της περιοχής μετά τη φωτιά έχει χάσει τη συνοχή του και είναι πιθανές κατολισθήσεις κατά τη χειμερινή περίοδο.
Πέραν όλων των παραπάνω προβληματίζει και η σκοπιμότητα της επέμβασης. Δεν μπορεί να σχετίζεται με αντιδιαβρωτικά/αντιπλημμυρικά έργα τα οποία είναι συνήθως «διακριτικά» και συμβατά προς το φυσικό περιβάλλον (κορμοφράγματα, κορμοδέματα, ανασχετικά φράγματα καλυμμένα με πέτρα κλπ). Αν πρόκειται για έναν ακόμα δρόμο τίθεται το θέμα κόστους-ωφέλειας για το κοινωνικό σύνολο, σε μια περίοδο όπου τα οικονομικά είναι ισχνά και το οδικό δίκτυο του νησιού δε βρίσκεται και στη καλύτερη κατάσταση. Τέλος αν είναι ένας δρόμος για την ευκολότερη πρόσβαση των τουριστικών λεωφορείων από τα νοτιόχωρα προς τη Νέα Μονή όπως λέγεται, τότε το ανεπαρκές και ήδη επιβαρυμένο οδικό δίκτυο των Καμποχώρων θα δεχτεί επιπλέον φόρτο, ειδικά όταν απουσιάζουν επαρκείς παρακάμψεις των χωριών, ενώ η ημερήσια αύξηση του τουριστικού ρεύματος προς το ιστορικό μοναστήρι θα οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση του χώρου και θα το καταστήσει έναν ακόμα χώρο θρησκευτικής εμποροπανήγυρης. Θέλουμε πραγματικά κάτι τέτοιο;
