γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
Ενώ η διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» μπαίνει στην τελική φάση, ενώ το «αρραγές» μέτωπο των ΕΕ και ΔΝΤ δείχνει ότι αρχίζει να σπάει, ενώ μέχρι και ο Σόιμπλε έχει σταματήσει το γνωστό καθημερινό του bullying, υπάρχουν αρκετοί στη χώρα μας που νοσταλγούν ακόμα το προηγούμενο καθεστώς της μνημονιακής υποτέλειας.
Η ιστορία ξεκίνησε με το καλημέρα με το παροιμιώδες «Γερούν γερά! Σπάστου τον τσαμπουκά» στην πρώτη συνάντηση Ντάισεμπλουμ – Βαρουφάκη. Η ακαριαία αντίδραση ανήκε στον Λυκούργου Λιαρόπουλου, τομεάρχη Υγείας του Ποταμιού που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.
Συνεχίστηκε με το δίδυμο Βενιζέλου – Σαμαρά που άρχιζαν να προεξοφλούν το ναυάγιο και την έξοδο στη δραχμή. Όταν δεν τους «κάθησε» αυτό το σενάριο άρχισαν να φωνάζουν ενάντια στην επικείμενη συμφωνία καταγγέλοντας φοροεπιδρομή πολύ χειρότερη από το mail Χαρδούβελη. Το σύνθημα πέρασε σε τηλεόραση και εφημερίδες (κυρίως στις «σοβαρές» με τους «έγκυρους» δημοσιογράφους) και ανακυκλώθηκε από αρκετούς εγχώριους επώνυμους σε blogs και free press, πέρασε στο facebook και όλοι μαζί άρχισαν να εξυμνούν Πορτογαλία, Ισπανία και κυρίως Ιρλανδία που «τα καταφέρνουν μία χαρά με το μνημόνιο».
Το ζήτημα του σημειώματος δεν είναι το πόσο έχει δικαίωμα να εκφράσει κάποιος μία διαφορετική άποψη ή να εκφράσει απλώς άποψη. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα και μη διαπραγματεύσιμο. Το σχόλιο έχει να κάνει με τα ψεύτικα διλήμματα που «έντεχνα» βρίσκουν έδαφος στην κοινωνία και αναπαράγονται περίπου αμάσητα με σκοπό, αθέλητα ή ηθελημένα, να δημιουργήσουν κλίμα και να αδυνατίσουν όποιες προσπάθειες γίνονται για να αναστραφεί η άσχημη για όλους κατάσταση. Μετά από 5 χρόνια μνημονιακού γονατίσματος, όταν το ΔΝΤ κάνει εσωτερική έρευνα για το τι δεν πήγε καλά με το μνημόνιο, όταν παραδέχονται όλοι (ΕΚΤ, Τράπεζα Επενδύσεων, νομπελίστες οικονομολόγοι, διεθνείς οργανισμοί κ.α.) ότι ακολουθούμε λάθος συνταγή, όταν η ανεργία και η κρίση μαστίζει ανελέητα τη χώρα, κάποιοι δηλώνουν ότι είναι ακόμα με τους «Θεσμούς».
Δυστυχώς μάλλον θα συνεχίσουν να είναι και μετά από ενδεχόμενη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή συμφωνία, διαμορφώνοντας ένα μέτωπο που προτιμάει, μιλώντας στη γλώσσα τους, «τα λίγα και καλά» από το «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Τέτοια στάσεις χρειάζονται προσοχή γιατί αν βρουν την ευκαιρία μπορούν να λειτουργήσουν σαν βαρίδια εμποδίζοντας ότι καινούργιο πάει να δημιουργηθεί.
