Μακάρι να μην διαψευστούν οι προσδοκίες και αυτή τη φορά
γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
Τη μια στη Βιάλ, την άλλη στις «Θάλασσες», την παράλλη στον Τρυπάτε και ξανά μανά στο γήπεδο της Συκιάδας, στου Εφήβου, στο Καλουτάς, στο Ξενία, σε ιδιώτη… Αυτές είναι μερικές από τις προτάσεις που ακούμε και ξανακούμε μετά από «έκτακτες συσκέψεις» που πραγματοποιούνται κάθε φορά που η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου.
Άραγε πόσες τέτοιες συσκέψεις έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια χωρίς αποτέλεσμα; Μετράει κανείς; Συσκέψεις χωρίς διάθεση υπέρβασης των αντικειμενικών, αλλά όχι ανυπέρβλητων εμποδίων. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού να μη δυσαρεστηθούν οι υπάλληλοι, οι συγχωριανοί, οι μαγαζάτορες, οι «εν Χριστώ αδελφοί», οι ψηφοφόροι. Και παράλληλα κάποιοι άλλοι να διαβεβαιώνουν ότι «κατάσταση είναι διαχειρίσιμη», μέχρι που φθάσαμε στην αθλιότητα του σήμερα.
Αν η πολιτεία βαθμολογείται στην προνοητικότητα με μηδέν, στην ασπλαχνιά παίρνει άριστα. Δευτέρα βράδυ στο Μερσινίδι γίνεται το αδιαχώρητο. Μωρομάνες με τα βρέφη στην αγκαλιά, παιδιά, ηλικιωμένοι να εκλιπαρούν για μια κουβέρτα για να μην ξεπαγιάσουν τη νύχτα ή έστω ένα χαρτόκουτο για να γλιτώσουν από την υγρασία. Δεκάδες άνθρωποι ξαπλωμένοι κατάχαμα, στο χώμα, στην άσφαλτο, ακόμα και ανάμεσα σε βράχια. Έρχεται το φαγητό, με καθυστέρηση. Δεν φθάνει για όλους. Οι πιο καπάτσοι θα πάρουν, κάποιοι άλλοι δεν θα προλάβουν. Και όλα αυτά στο απόλυτο σκοτάδι.
Μαθαίνω ότι υπάρχει συγκρατημένη αισιοδοξία μετά τη χθεσινή σύσκεψη. Μακάρι να μην διαψευστούν οι προσδοκίες και αυτή τη φορά. Όχι βέβαια για να μην τρωθεί ακόμα περισσότερο η αξιοπιστία των αρχών, όχι για να μην επαληθευτούν οι φόβοι ότι το Μερσινίδι κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως μια «νέα Παγανή», αλλά γιατί η κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο Μερσινίδι δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο και δεν τιμάει κανέναν μας.
