Ένα ερώτημα προς τις τοπικές αρχές, δυο μήνες μετά την επίσκεψη του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Μερσινίδι
Νιώθουμε σαν να είμαστε σε φυλακή. Κάτω από τον ήλιο, ενώ δεν υπάρχει μέρος για να κρυφτούμε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, αλλά όχι δωμάτια. Κοιμόμαστε στο έδαφος. Τα δωμάτια είναι για τα παιδιά και τους ανθρώπους που έφτασαν πριν από εμάς. Είναι μια αθλιότητα. Έχουμε νερό να πιούμε, αλλά όχι για ντους. Κανείς δεν με ενημέρωσε για τα δικαιώματά μου και δεν έχω δει ένα γιατρό
Με αυτά τα λόγια περιγράφει ένας 24χρονος Σύριος πρόσφυγας την διήμερη διαμονή του στο κέντρο κράτησης Μερσινιδιου. Η μαρτυρία αυτή, καθώς και ενός άλλου Σύριου που καυτηριάζει την έλλειψη καθαριότητας, συμπεριλαμβάνονται στην πρόσφατη έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που δόθηκε το Σάββατο στη δημοσιότητα και έχει τίτλο «Ελλάδα: Ανθρωπιστική κρίση στα νησιά». Στην έκθεση, αποτέλεσμα αυτοψίας κλιμακίου του διεθνούς οργανισμού το Μάη, περιγράφονται τα κέντρα κράτησης Χίου, Λέσβου και Σάμου ως χώροι «που λόγω του χρόνιου υπερπληθυσμού, τις ανθυγιεινές συνθήκες και της ανεπαρκής πρόσβασης σε τρόφιμα και υγειονομική περίθαλψη έχουν δημιουργηθεί συνθήκες που υπολείπονται σημαντικά από τα διεθνή και εθνικά πρότυπα και μπορεί να θεωρηθούν απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση».
2 μήνες μετά, η αύξηση των προσφυγικών ροών και η άνοδος της θερμοκρασίας έχει επιδεινώσει και άλλο την ήδη απαράδεκτη κατάσταση. Στο Μερσινίδι που υποτίθεται ότι έχει μέγιστη χωρητικότητα 200-230 ατόμων, «χώρεσαν» και κοιμήθηκαν κάποια βράδια σχεδόν 1000 άτομα! Παρόλο που οι άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο χώρο κράτησης βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας, παρόλο που η Διεύθυνση Υγείας εγγράφως κάνει λόγο για «υποτυπώδη καθαρισμό» του χώρου, παρόλο που όσοι έχουν επισκεφθεί το Μερσινίδι αντιλαμβάνονται την ανάγκη άμεσης απολύμανσης του Κέντρου Κράτησης, τίποτα δεν διαφαίνεται να αλλάζει και όλα συνηγορούν ότι το καλοκαίρι θα κυλίσει ως έχει, κακήν κακώς.
Προφανώς δεν μπορείς να περιμένεις πολλά από ένα χρεοκοπημένο κράτος. Προφανώς ο αριθμός των προσφύγων που φθάνει τις τελευταίες ημέρες στο νησί μας είναι πρωτοφανής. Εξαιτίας όμως ακριβώς αυτού του γεγονότος, των πολυπληθών αφίξεων του Ιουλίου, είναι ανάγκη να ενεργοποιηθεί το σχέδιο έκτακτης ανάγκης των τοπικών αρχών για τη φιλοξενία των προσφύγων σε άλλο, στεγασμένο χώρο.
Αλήθεια ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η «κατάσταση είναι διαχειρίσιμη», ακόμα και όταν η θερμοκρασία σκαρφαλώνει πάνω από τους 30 βαθμούς και οι αφίξεις φθάνουν τα 200, 300 ή 400 άτομα την ημέρα; Μετά από ποιο αριθμό αφίξεων θα συντρέχουν οι προϋποθέσεις ενεργοποίησης του σχεδίου ολιγοήμερης διαμονής σε άλλο χώρο τουλάχιστον των οικογενειών με παιδιά, τουλάχιστον των γυναικών, τουλάχιστον των ασυνόδευτων ανήλικων; Όσοι έχουν εικόνα από την κατάσταση του κέντρου κράτησης Μερσινιδίου γνωρίζουν καλά ότι η κατάσταση προ πολλού έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμη. Μένει να το παρεδεχθούν και οι τοπικές αρχές.
