γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη και από τη Χίο μέχρι το Βόλο και την Αθήνα, από αρχές Ιούνη και μέχρι αρχές Ιούλη, έχουν πλέον καθιερωθεί τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ.
Το πρώτο ξεκίνησε πριν από 19 χρόνια, και πλέον όλα, μα όλα, είναι θεσμός. Μικρότερα ή μεγαλύτερα, για μία έως τρεις μέρες, άνθρωποι διαφορετικοί, γηγενείς και ξένοι, δουλεύουν κάτι συλλογικό: κουβαλάνε σκαλωσιές και εξέδρες, στήνουν εκθέσεις, οργανώνουν συζητήσεις, κουβαλάνε μπύρες και σουβλάκια, τσακώνονται και τα ξαναβρίσκουν. Κοινή συνισταμένη όλων των φεστιβάλ, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, η εθελοντική δουλειά των ανθρώπων που τα οργανώνουν και τα τρέχουν.
Και όταν ανοίγουν τις πύλες τους, συναντιώνται, κουβεντιάζουν, διασκεδάζουν μαζί άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά που τους ενώνουν κοινές αξίες. Τα φεστιβάλ (αντιρατσιστικά, πολιτικά, αντιφασιστικά) είναι χώροι ζύμωσης και πολιτικού προβληματισμού. Είναι ανοιχτοί χώροι έκφρασης, ανοχής και υπεράσπισης της όποιας διαφορετικότητας.
Σήμερα ξεκινά το 5ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται: γίνεται υπό τις παρούσες συνθήκες, με χιλιάδες ανθρώπους να φτάνουν στο νησί μας και στα γύρω νησιά και να μένουν σε άθλιες συνθήκες, εμείς να κάνουμε μια γιορτή αντιρατσισμού; Γίνεται και επιβάλλεται: γιατί η πίεση στην κοινωνία είναι μεγάλη, γιατί δεν πρέπει να θεωρούμε τα κεκτημένα ως θέσφατα, γιατί η ανάγκη για συνεύρεση και συζήτηση, για πολιτική αντιπαράθεση ή συμφωνία, πρέπει να βρει στέγη. Γιατί ο ένας ακουμπάει πάνω στον άλλο.
