Κι ενώ περνούμενε αγωνίες κι έχομε έγνοιες κι η κεφαλή μας εγίνηκε σαν του βουδιού από το λέου λέου και το ίντα θα γίνει και θα μείνομε στο ευρώ ή θα γυρίσομε στη δραχμή κι εγίνηκενε κι ο Προκόπης πρόεδρος κι οι γέροι κι οι νέοι αθρώποι πάνε και σηκώνουνε τα φράγκα τως από την τράπεζα και τα χώνουνε όπου έβρουνε κι ενώ το κρύο μας έχει κάμει παγωτά κασάτα, εφτάσαμενε στην τελευταία Αποκριά…
Και σε πιάνει μια νοσταλγία και σου ‘ρχοντενε, στα χείλια, τραγούδια του χωριού αποκριάτικα:
Άρχισε γλώσσα μου άρχισε τραγούδια ν’ αραδιάζεις
και την καλή παρέα μας, να τη διασκεδάζεις…
Ξέρω τραγούδια να σας πω μα είναι στο τεφτέρι
και το τεφτέρι σπίτι μας και ποιος θα πα το φέρει..
Όλοι κοιτάν τη θάλασσα αν έρχονται καΐκια
μα εγώ κοιτώ τα Ροδινά αν έρχονται κατσίκια..
Γιατί, παγιά, οι Αποκριές εν είχανε θέμα, ψούνια και στολές και περούκες των 25 ευρώ.. Δεν ντυνούσουνε νοσοκόμα, παππάς, Σαμαράς, Μέρκελ ή διάβολος… Ήνοιγες το μπαούλο, που εν είχε μέσα ευρά, σαν και τώρα, κι ο,τι ήβρισκες το κοτσάριζες… Καρνάβαλος, με το μακρύ σώβρακο του πάππου, τα φαντά μεσοφόρια της γιαγιάς, την παρτουδιά του κύρη, τη ρόμπα της μάνας… Εν έπρεπε να φαίνεσαι κι όσο πιο άσχημος εγινούσουνε τόση επιτυχία είχες… Μια κάλτσα στη μούρη, πασαλειμμένος με αλεύρι ή κάρβουνο κι έτοιμος ο κουδουνάτος… Κι οι παρέες μαζευόντανε κι εχτυπάγανε πόρτες κι εχωνόντουσαν στα σπίτια, κάνανε αστεία… Εστηνούναντε χοροί κυκλωτικοί, στις εξοχές… με μεζεδάκια σπιτικά και ούζο χύμα… με τραγούδια σκωπτικά, αστεία, βρωμόλογα, με τον κορυφαίο να κάμει την αρχή κι οι άλλοι ν’ ακολουθούνε…
Που επήανε όλα τούτα… που εχάσαμενε το δρόμο… πως αφήκαμενε να μας φα ευτός ο μπάτμαν… αφού εξέραμε πως το τρίβουν το πιπέρι…
