γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
Πριν λίγες μέρες, η Αργυρώ, η Μεσογειακή Φώκια που κολυμπούσε το καλοκαίρι δίπλα στους λουόμενους της Σάμου και σύχναζε δίπλα στις βάρκες των ψαράδων, εξαφανίστηκε από το γειτονικό νησί. Η φιλική με τους ανθρώπους φώκια δεν πήγε πολύ μακριά, αλλά μετακόμισε λίγα μίλια ανατολικότερα στο Κουσάντασι της Τουρκίας, όπου και εκεί τράβηξε τα βλέμματα των ντόπιων και των ΜΜΕ. Έπειτα από οκτώ ημέρες παραμονής στις Τουρκικές ακτές, η Αργυρώ επέστρεψε στη Σάμο.
Η Αργυρώ εκμεταλλευόμενη την ελευθερία κίνησης που έχουν τα ζώα στη θάλασσα και τον αέρα ταξίδεψε στη γειτονική χώρα αγνοώντας τα σύνορα που στήνει η ανθρώπινη (παρα)νόηση. Δυστυχώς όμως πολλά άλλα είδη του ζωικού βασιλείου δεν έχουν την ίδια τύχη με την Αργυρώ. Ελάφια, ζαρκάδια, αγριόχοιροι, αρκούδες, λύκοι, τσακάλια και δεκάδες μικρότερα είδη που κινούνται επί γης συγκαταλέγονται στις παράπλευρες απώλειες των πολιτικών της Ευρώπης που αποδεικνύονται δολοφονικές, όχι μόνο για τους πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά και για την άγρια ζωή. Σήμερα οι φράχτες που υψώνουν τα βαλκανικά κράτη δεν περιορίζουν μόνο τις προσφυγικές ροές, αλλά αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο για πολλά είδη πανίδας. Τα συρματοπλέγματα εκατοντάδων χιλιομέτρων που απλώνονται σε δάση, ποτάμια και βουνά κατά μήκος των συνόρων των κρατών της Βαλκανικής κατακερματίζουν τους φυσικούς βιότοπους και προκαλούν ανυπολόγιστη ζημιά στην άγρια ζωή.
Οι σκληρές εικόνες, απόρροια των ζωοκτόνων πολιτικών, σοκάρουν. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα, όσο και αν επιλέγουμε να μην την κοιτάμε κατάματα.
