Έρχονται στιγμές που καλείσαι να αποδείξεις πως αυτά που λες και που γράφεις, (ακόμα …χειρότερα) τα εννοείς.
Αν ήταν εύκολα τα πράγματα δε θα χρειαζόταν να γράψω αυτό το σημείωμα. Θα καθόμουν στο σπίτι μου και θα απολάμβανα την υπέροχη θέα του σπιτιού μου, παρέα με τα παιδιά και τους φίλους μου.
Τα παιδιά όμως δεν έρχονται πια συχνά γιατί η Χίος είναι πανάκριβος προορισμός, ούτε εγώ «πετάγομαι» όπως παλιά, και οι φίλοι παλεύουν για την επιβίωση.
Έτσι για πρώτη φορά με χάρηκε ο καναπές μου. Γιατί στο σπίτι μας δεν είχαμε καναπέ, κι όταν αποκτήσαμε είχα ήδη βγει στη δουλειά, όπου είχα πάρει και το «κρεβάτι» μου.
Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα κι εμένα αφενός τα δύσκολα με προκαλούν και αφετέρου μου έδωσαν και κατάλαβα ότι η συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα του τόπου, δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
Ένιωσα πως είχα χρέος να βάλω τα δυνατά μου, όπου τα διαθέτω, όχι μοναχά να σταματήσει η κατρακύλα, αλλά να πάρει τα πάνω της η ζωή, στο μικρόκοσμο μας, τουλάχιστον.
Εκεί στον καναπέ μου λοιπόν άρχισα να κάνω όνειρα, να ελπίζω, να εύχομαι, να δω ένα φως στον ορίζοντα που δε θα είναι από το καράβι της γραμμής.
Και το είδα!
Ήταν από μια ομάδα νέων ανθρώπων που άφησαν τις δουλειές τους, την καλή τους ζωή, οικογενειακή και επαγγελματική και βγήκαν μπροστά να παλέψουν γι αυτό που όλοι προσδοκούμε.
Το καλύτερο αύριο!
Λες ,κι είχε ελατήριο ο καναπές μου με πέταξε ψηλά και με προσγείωσε στην πρώτη πολιτική συγκέντρωση που συμμετείχα ως πολίτης.
Μέχρι τότε μόνος ως δημοσιογράφος παρευρισκόμουν και οφείλω να ομολογήσω ότι με βόλευε που η δημοσιογραφική δεοντολογία δε μου επέτρεπε να έχω ενεργό δράση στα πολιτικά πράγματα….
Έχω την ηλικία να μπορώ να ξεχωρίσω αν ο ομιλητής τα πιστεύει αυτά που λέει και τη σοφία να κρίνω αν είναι εφικτά.
Έτσι είμαι σε θέση να ξέρω καλά πως με κέρδισαν και στα δυο με το σπαθί τους οι πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς.
Αναφέρομαι ασφαλώς στο Μανώλη Βουρνού, το Δημήτρη Καράλη, τον Στρατή Γδύση και τον Ιάκωβο Αμύγδαλο.
Συντάχθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη με την ομάδα υποστήριξης της «Πρωτοβουλίας για τη Χίο», όπως ονόμασαν το συνδυασμό, κρατώντας ωστόσο αντιστάσεις στο να ενταθώ και στο ψηφοδέλτιο.
Έτσι είχα όλο το χρόνο να το σκεφτώ και στο μεταξύ η ομάδα κέρδιζε έδαφος στις καρδιές των ανθρώπων που σαν και μένα περίμεναν από κάπου το φως.
Και σκέφτηκα. Και κατέληξα πως από μέσα το πολεμάς καλύτερα το αποτυχημένο σύστημα. Και γέλασα μετά με τον εαυτό μου, γιατί όταν πριν από χρόνια η μεγάλη μου κόρη ούσα φοιτήτρια, αντιδρούσε για το εκπαιδευτικό σύστημα που την είχαμε «χώσει», της είχα πει αυτά ακριβώς τα λόγια: από μέσα το πολεμάς καλύτερα το αποτυχημένο σύστημα!
Και να ‘μαι τώρα υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το συνδυασμό του Μανώλη Βουρνού. Ενός ανθρώπου που εμπνέει εμπιστοσύνη, κάτι πολύ δύσκολο στις μέρες, αλλά και τόσο πολύ αναγκαίο
Το να μαζεύω σταυρούς δεν είναι το δυνατό μου σημείο, έχω άλλα όμως πολύ πιο δυνατά και χρήσιμα για το δύσκολο δρόμο που επέλεξε η παράταξη.
Αν με επιλέξουν οι συνδημότες μου, θα πάρω και το «κρεβάτι» μου μαζί, όπως έκανα πάντα, όπου δούλευα.
Αν όχι, θα αφήσω στο σπίτι μόνο το «κρεβάτι» μου και θα συνεχίσω να μάχομαι μέσα από την «Πρωτοβουλία» στην οποία νιώθω τιμή και χαρά που ανήκω.
Για να μπορούν να έρχονται συχνότερα τα παιδιά μου, για να μπορούν να παίρνουν ανάσες οι φίλοι μου, για να ξαναχαμογελάσουμε πάλι, για να απολαμβάνω την υπέροχη θέα μου στο πανέμορφο νησί μας χωρίς ενοχές.