γράφει και φωτογραφίζει ο Σταμάτης Μενής
Με αφορμή μια έκθεση φωτογραφίας για τα αθέατα όνειρα των προσφύγων……… κάθε φωτογραφία η αρχή ή το τέλος ενός ονείρου και η χαμένη θέα μας……
Να αρχίσεις από την αρχή: Άνθρωπος. Κι αν αντέχεις, να τον παραδεχτείς. Να παραδεχτείς και τον πρόσφυγα και τα όνειρά του (και ως πρόσφυγα που ονειρεύεται, ταξιδευτή). Ο πρόσφυγας είναι η Αρχή. Όχι ο πίνακας, αλλά τα χρώματά του∙ είναι διάφανος, είναι σώμα που κινείται, ψυχή που αιωρείται ανάμεσα στο τραγικό και την ομορφιά, μια ομορφιά που γεννιέται απ’ την κατάργηση των συνόρων και των ορίων, των δικών του και του κόσμου. Δεν αντέχεις την ελευθερία γιατί έχει ένα από κάτω κείμενο∙ αυτό που μπορεί να μην είναι. Σπάω τη σύμβαση και χαμογελώ. Χαμογελώ και κλαίω χωρίς λόγο και χωρίς πόνο. Ζητά ελευθερία και η ελευθερία έχει ένα πουθενά μέσα της. Δεν έμαθε ποτέ τι θα πει τάξη και ισορροπία.
Η μνήμη πονά την ομορφιά και μπερδεύεται με τα όνειρα. Ο Ορίζοντας τέμνει και τέμνεται∙ το σώμα του γίνεται ελαφρύ. Φωτό μακρινές από τη μελλοντική ποθητή πραγματικότητα, όπως πρέπει να είναι η ζωή και τα όνειρα. Αφήνει τα χέρια, τα μάτια, την αναπνοή του στον άνεμο, στον διπλανό του, πνίγεται και ζει για πάντα. Ονειρεύεται ότι μπορεί να έχει όνειρα. Έχει μόνο το αίμα του βαθύ κόκκινο και το δέρμα του διάφανο για να βλέπει τα όνειρά του στην άλλη πλευρά∙ με ένα πόλεμο μέσα του και ένα γύρω του, διάφανος για να φαίνονται τα όνειρά του. Όνειρο μέσα στο όνειρο. Ποιο μέσα σε ποιο; Απάτες χωρίς ταυτότητα… χρονοελεύθερες. Εναγκαλισμός με το μέλλον, σύνορα-όρια μέσα μας. Μοιρασμένη σε στιγμές σκόνης, σκορπισμένη στον κόσμο παντού εκτός από εδώ η μνήμη. Δαγκώνει τα μάρμαρα για να ματώσουν. Κι έτσι γίνεται, από τους παππούδες, και γω ακόμα πρόσφυγας ανάμεσά σας. Και τα παιδιά που πνίγονται στη θάλασσα δε χάνονται. Θα επιπλέουν για πάντα τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους γύρω μας, ανελέητα.
