Στους δασκάλους μου με αγάπη…

21 μαθητές και απόφοιτοι των Θεατρικών Εργαστηρίων του πάλαι ποτέ «ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου με έδρα τη Χίο» αποχαιρετούν τους δασκάλους τους Γιάννη Ζαφείρη και Γιώργο Παυλιδάκη

Η μαθήτρια των Θεατρικών Εργαστηρίων του ΔΗΠΕΘΕ Μαρία Αυγουστίδη ευχαριστεί τον μέχρι πρότινος καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Γιάννη Ζαφείρη και τον ηθοποιό Γιώργο Παυλιδάκη με αποχαιρετιστήρια επιστολή που δεν θα αφήσει ασυγκίνητους όσους με τον ένα ή άλλο τρόπο συμμετείχαν στα έργα του Περιφερειακού Θεάτρου με έδρα τη Χίο, το οποίο πνέει τα λοίσθια. Αναλυτικά η επιστολή, την οποία συνυπογράφουν άλλοι 20 μαθητές και απόφοιτοι των θεατρικών εργαστηρίων, έχει ως εξής:

Στο Γιάννη Ζαφείρη και το Γιώργο Παυλιδάκη. Στο Γιώργο και το Γιάννη που μου μετέδωσαν την αγάπη τους για το θέατρο και με μύησαν στο μαγικό του κόσμο. Σε αυτούς τους ανθρώπους που, πέραν των διδακτικών τους ωρών, αφιέρωναν προσωπικό τους χρόνο στους φόβους και στους προβληματισμούς μου.

Με κάνατε να αγαπήσω τη σκηνή τόσο πολύ, που την έκανα το άλλο μισό του εαυτού μου. Τα φώτα έσβησαν, η πόρτα έκλεισε κι εγώ έμεινα μισή. Τώρα πια μια κόκκινη ερμητικά κλειστή πόρτα με χωρίζει από το άλλο μου μισό. Πίσω από την πόρτα σκοτάδι και ησυχία. Κι όμως λίγους μήνες πριν άκουγες τα τρεχοβολητά μας στη σκάλα. Έβλεπες τις φιγούρες μας από το παράθυρο. Έβλεπες τους μικρούς μου συμμαθητές να κουβαλάνε μαζί τους τα σχολικά τους βιβλία, από τη μια να κάνουν πρόβα κι από την άλλη να διαβάζουν για το σχολείο τους.

Ήμουν μαθήτρια των Θεατρικών Εργαστηρίων του ΔΗΠΕΘΕ Β. Αιγαίου με έδρα τη Χίο.

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που μας αγάπησε και μας τίμησε με την παρουσία του, στον κόσμο που μας χάρισε απλόχερα το χειροκρότημά του. Μετά το πρώτο κλάμα των παιδιών μου, ήταν ο ωραιότερος ήχος που έχω ακούσει. Δεν είχαμε «σπίτι» για να σας καλέσουμε. Για το λόγο αυτό προσαρμόζαμε τις παραστάσεις μας σε υπαίθριους χώρους. Έτσι αμέσως μόλις μας δινόταν το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», αφού το ξεχορταριάζαμε και καθαρίζαμε με προσωπική εργασία τους κοινόχρηστους χώρους, ήμασταν έτοιμοι να σας υποδεχτούμε. Μετά ξεχυνόμασταν στις αυλές των σχολείων και στις πλατείες των χωριών.

Αγαπημένοι μου δάσκαλοι, μας είχατε μεταδώσει τη δίψα για το θέατρο που δε διστάσαμε ούτε στιγμή να παίξουμε ακόμα και πάνω σε τραπέζια καφενείου.

Δεν ήμασταν θεατρική ομάδα που μαζευόταν μόνο για παραστάσεις. Ήμασταν μαθητές σχολής και για το λόγο αυτό παρακολουθήσαμε αγόγγυστα τα μαθήματα υποκριτικής που διοργανώθηκαν για έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς να ανεβάσουμε παράσταση. Η αίθουσα προβών γέμισε από δασκάλους. Καθημερινά και για έξι ώρες, εκτός από εσάς τους δυο στα μαθήματα υποκριτικής και την ιστορία θεάτρου, μαζί μας ήταν η κ. Ακογιούνογλου στο μάθημα της ορθοφωνίας, η κ. Καμαράτου στην κινησιολογία, ο κ. Καβύρης στην ιστορία τέχνης, ο κ. Παχουνδάκης και η κ. Ζαννίκου στο θεατρικό παιχνίδι. Η ανταμοιβή σας την επόμενη αλλά και την τελευταία χρονιά ήταν πέρα από κάθε φαντασία.

Ήμουν πολύ τυχερή που ήμουν μαθήτρια αυτής της σχολής. Η τελευταία μας παράσταση, το κύκνειο άσμα των Εργαστηρίων του ΔΗΠΕΘΕ δόθηκε στην Αθήνα σε πανελλήνιο συνέδριο με θέμα την κακοποίηση των γυναικών και τρόπους αντιμετώπισής της. Η πρόσκληση – συμπεριλαμβανομένων και όλων των εξόδων φυσικά – που έγινε από την αρμόδια Υπηρεσία στην Αθήνα ήταν τέτοια τιμή για μας, καθώς νιώσαμε ότι επιτέλους αναγνωρίζονταν οι κόποι μας και μπορέσαμε κι εμείς να βάλουμε ένα λιθαράκι για ένα τόσο καλό σκοπό.

Για μένα το ΔΗΠΕΘΕ δεν ήταν ποτέ αριθμοί, ισολογισμοί, απολογισμοί και υπολογισμοί. Ήταν η πόρτα που όταν άνοιγε γινόμουν πάλι ένα ανέμελο και τολμηρό παιδί.

Γιάννη,

με έμαθες να τολμάω.

Γιώργο,

με έμαθες να μη φοβάμαι να εκτεθώ.

Με εξισώσατε με επαγγελματίες ηθοποιούς και τολμήσατε να με ανεβάσετε στην ίδια σκηνή, μαζί τους.

Σας ευχαριστώ για όλα όσα μου χαρίσατε τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

Σας ευχαριστώ που με κάνατε, μας κάνατε πρωταγωνιστές του οράματός σας, ενός οράματος που ο πολιτισμός στη Χίο δεν άντεξε.

Με πολλή αγάπη,

η μαθήτριά σας Μαρία Αυγουστίδη