Author: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΑΡΗΣ

Γιατί ρωτώ σχεδόν πάντα για το αριθμό των κατοίκων; λες και το αν ζουν καλά οι κάτοικοι εξαρτάται από τον αριθμό τους

Περπατώ και τα αυτιά μου μαζεύουν ήχους· περαστικά πουλιά, κότες, γαλοπούλες, σκυλιά, γάτες, αλλά και αλυσοπρίονα και τουφεκιές -μονότονες και επαναλαμβανόμενες- ο καθένας κι οι δουλειές του στον κάμπο.

«Εγώ θα γίνω πιλότος», «εγώ μηχανικός», «στα βαπόρια;», «ναι, κι ο παππούς μου ήταν ναυτικός και ο πατέρας μου ναυτικός και γω ναυτικός θα γίνω»

Όσο πιο μικρή είναι η κλίμακα τόσο πιο αντιαισθητικό και ξένο μοιάζει να καλύπτεται ο δημόσιος χώρος από αυτοκίνητα

Περπάτησα στην πάνω πλευρά· κλειστά και έρημα σπίτια… σε όλες αυτές τις διαδρομές, κυρίως στα πανόχωρα, είναι σα να μετέχω σε άτυπο μνημόσυνο

Περιπλανήθηκα στο έρημο χωριό, τρόμαξα από την πλήρη εγκατάλειψη και ταυτόχρονα από την ομορφιά

Σκοτείνιασε, κάνω μια τελευταία βόλτα· κάθε φορά που φωτογραφίζω στην Καλαμωτή –το χωριό που μεγάλωσα– βλέπω τα ίδια πράγματα, σταματώ στα ίδια σημεία. Χρόνο με το χρόνο άνθρωποι φεύγουν και στα κλειστά παράθυρα, στις ξεφλουδισμένες πόρτες προβάλλεται η εικόνα τους.

«To χωριό μας χτίστηκε την εποχή της νέας Μονής εδώ έμεναν μαστόροι και εργάτες από πολλές περιοχές γι’ αυτό και τα επίθετά μας δεν είναι Χιώτικα»