Άτιτλο
Ας είναι τούτος ο καιρός, κάτι να εγκυμονήσει
κι η άνοιξη που θέ να ‘ρθεί, σπόρο να αναστήσει
Ας είναι τούτος ο καιρός, κάτι να εγκυμονήσει
κι η άνοιξη που θέ να ‘ρθεί, σπόρο να αναστήσει
Αλλάζω ξανά πλευρό, μα ο ύπνος ξεγλιστρά πονηρά σαν χέλι
Πρωτοετής. Πρώτη φορά σε πορεία στην Αθήνα. Πρώτη φορά μυρίζω δακρυγόνο, που κατεβαίνει σαν ξυράφι στο λάρυγγα. Πρώτη φορά κοιτάζω έκθαμβος την ομορφιά που περπατάει δίπλα μου και τη λένε Αντιγόνη.
Δεν μου αρκεί που θα τους δω να κρύβουν επιδέξια, με τα ακριβά τους ρούχα τα δεσμά της απληστίας τους. Η ειρκτή δεν είναι για κείνους.
Όταν ο μαστρο-Στυλιανός εγέρασε πολύ, σε ερημικό ακρόγιαλο έγειρε να πεθάνει…
«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».
Αφήνουμε ανυπόμονοι το αυτοκίνητο στην αρχή ενός χωματόδρομου, ζωνόμαστε τις μπαλάσκες, παίρνουμε βιαστικοί τα όπλα, ακούγονται οι πρώτες τουφεκιές
Έρημα και μόνα στέκονται τα γλυπτά απάνω στα βάθρα τους και κοιτούν
Γιατί άραγε να θελήσει κάποιος να παρακολουθήσει κάποια ζωντανή συναυλία;
Τις σκέψεις αυτές έκανα ένα βράδυ στου Πασά τη Βρύση παρακολουθώντας την «σχολική παράσταση» «Ελένη», με εμψυχώτρια την Στέλλα Τσιροπινά και τους καταπληκτικούς μαθητές της