Omnia Sunt Communia*
Ό,τι είναι δυο βήματα από την πόρτα μας, δεν μας ανήκει, δεν μας αφορά. Άλλοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό.
Ό,τι είναι δυο βήματα από την πόρτα μας, δεν μας ανήκει, δεν μας αφορά. Άλλοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό.
Οι πρόσφυγες που μας χαλούσαν ίσως τη βιτρίνα, θα είναι μαντρωμένοι, περίκλειστοι, χιλιόμετρα μακριά. Θα «επαναπροωθούνται» με σκοτεινούς, ακατονόμαστους όρους και συνθήκες.
Οι παλιές φωτογραφίες, Με το βλέμμα της νέας εποχής, Της ψηφιακής ντε…
Ήταν κι οι εποχές που οι τράπεζες σχεδόν σε παρακαλούσαν να σου δώσουν δανεικά, αντί να τις παρακαλάς εσύ
Ας μου επιτραπεί στο σημερινό μας σημείωμα, μια μικρή δόση αυτοαναφορικότητας, αφού θα καταθέσω δυο σκέψεις για τα βιβλία και πιο συγκεκριμένα για τα βιβλία από τη Χίο
Από το μπακάλικο ταβέρνα του Μήτσου δεν περνούσε πια ούτε απ’ έξω. Άλλαζε δρόμο, χωνόταν στα στενά, το απέφευγε.
Κυριακή μεσημέρι. Κολλημένοι στο ραδιοφωνάκι μας για το μεγάλο ντέρμπι. Ολυμπιακός – Α.Ε.Κ. Καραϊσκάκη
Η παρέα του Προκόπη έπινε κανένα ρακί και μετά χωνόταν στο βάθος του καφενείου στο τραπέζι με τη φιξαρισμένη τσόχα και το έριχνε στην πόκα
Στη γέφυρα καθίσανε ρουφιάνοι
Νομίζουν μας γλεντάν, εδώ και μήνες
Δεν ξέρουν η οργή μας πως τους πιάνει
«Στις κρίσιμες ώρες, στις γλιστερές στροφές της Ιστορίας, να επιλέγεις το ηθικό αντί του νόμιμου»