„Σουρῆς ΤΩΡΑ“
Προτείνω λοιπόν, ζητώ και εύχομαι να συνεχιστεί το θαυμάσιο έργο της Κατερίνας Τσίτσα, δηλαδή να συνεχίσει τη λειτουργία της η Χορωδία Ταξιδευτές
Προτείνω λοιπόν, ζητώ και εύχομαι να συνεχιστεί το θαυμάσιο έργο της Κατερίνας Τσίτσα, δηλαδή να συνεχίσει τη λειτουργία της η Χορωδία Ταξιδευτές
Προσπάθησα να παρατηρήσω και να εξηγήσω τις παράλληλες, αλλεπάλληλες και άπειρες συνδέσεις των ανθρώπων σε μια Ευρώπη που επανακαθορίζεται από εμάς τους ίδιους, από τις προσωπικές πορείες και ιστορίες των ανθρώπων της και από τις απάνθρωπες, βίαιες, αναγκαστικές ματακινήσεις τους
Το πρώτο μουντιάλ που θυμάμαι έντονα και που αρχίσε να διαμορφώνει την ποδοσφαιρική μου αντίληψη και συνείδηση ήταν αυτό του 1986. Εκέινη ήταν η περίοδος που εμείς ως παιδιά παίζαμε ώρες αμέτρητες «μπάλα». Εκτός από τα προαύλια των σχολείων και τα στενάκια στις γειτονιές ο βασικός αγωνιστικός μας χώρος ήταν η πλατεία Βουνακίου.
Γιατί αυτή η αυτο-υποτίμηση από εκείνους που είναι σε θέσεις κλειδιά και αποφασίζουν; Δηλαδή ο θεατής στα νησιά ή στην επαρχία είναι χαζός; Δεν μπορεί να καταλάβει κάτι πιο «σύνθετο»; Δεν έχει ένστικτο; Δεν αξίζει να ζήσει κάτι διαφορετικό και να αποκτήσει νέα ερεθίσματα και νέες προσλαμβάνουσες; Πρέπει μονίμως να βλέπει και να ακούει τα ίδια και τα ίδια που οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα του επιτρέπουν αποκλειστικά να γνωρίζει;
Με αυτό το έργο, που λειτουργεί μεταξύ άλλων και συμβολικά, θέλησα να τονίσω την ανάγκη και τη δύναμη της συλλογικότητας.