Χιώτης που μαστορεύει και καταγίνεται με τις λέξεις προσπαθώντας να τις βάλει σε μία σειρά
Ακολούθησε λοιπόν αυτό που σου αρέσει. Σπούδασέ το, όχι απαραίτητα με την έννοια των πανεπιστημιακών εδράνων, εξέλιξέ το, προχώρα το πιο πέρα και έχε κατά νου τι συνδυασμούς, τι υπέροχους συνδυασμούς μπορεί αυτό να φέρει στη ζωή σου.
Την θυμάμαι καλά αυτή την κουβέντα που είπες σήμερα νέο κορίτσι από το Νότο
Τρεις φίλοι μέσα στο κρύο που πιρουνιάζει, παραμονή Χριστουγέννων, κάλαντα δε λένε, δεν είναι πια τόσο μικροί, ούτε όμως και τόσο μεγάλοι που να μπορούν να βρουν στέγη σε κάποια από τις λίγες καφετέριες στην προκυμαία
Τέτοιες χρονιάρες μέρες κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν ήμασταν σίγουροι αν πατούσαμε στη Δύση ή αν ακόμα ο Άγιος Βασίλειος ήταν ο Άγιος εκ Καισαρείας
Πάνε χρόνια που έχω χάσει παππούδες και γιαγιάδες, και τους Χιώτες από το σόι του πατέρα μου, και της μάνας μου με καταγωγή από τη Θράκη
Tα σπίτια που με συγκινούν είναι είναι μικρά, παλιά, εγκαταλελειμμένα τα περισσότερα, χωμένα σε κάτι παράδρομους, αγροτικούς με βαριές και παλιές κλειδαριές
Πού πήγαν οι λέξεις; πάνε κι αυτές, ποιος τις εμπιστεύεται πια
Επίσημα η σχολική χρονιά τελείωσε και φέτος με τις πανελλήνιες εξετάσεις να βρίσκονται σε εξέλιξη
Πόσες φορές τα τελευταία 4-5 χρόνια δεν ζήσαμε τέτοιες ημερομηνίες «σταθμούς», κρίσιμες, οριακές, δίχως αύριο;
Η παρουσία και ομιλία του Πέδρο Ολάγια στην Χίο την προηγούμενη εβδομάδα, το εξόχως διδακτικό του βιβλίο, Η μετέωρη Ελλάδα, αλλά και μία προσωπική «δοκιμασία» με απασχολούν στο σημερινό σημείωμα
