Μια εξ’ ανάγκης απάντηση

του Δήμου Αβδελιώδη

Ο Μιχάλης Βαρλάς έχει κάθε λόγο να έχει τη δική του, και γιατί όχι αξιοσέβαστη, άποψη, όπως τη διατύπωσε στο πρώτο του κείμενο σχετικά με τον Χρίστο Μπελλέ και τη Βιβλιοθήκη Κοραή.

Όμως στη δεύτερη επιστολή του σχολιάζοντας την δική μου τοποθέτηση, κάνοντας χρήση της ειρωνείας και παρασυρμένος απ’ αυτήν, φτάνοντας στον ρητορικό οίστρο, δημιουργεί εντυπώσεις δικής μου ύβρης και απαξίωσης, απέναντι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ακόμα και στον ίδιο, υπερασπιζόμενος τους «ανάξιους» φίλους της Βιβλιοθήκης ανάμεσα στους οποίους ανήκει, κατά τη δική του φράση.

Μέσα από τη διατύπωση του δικού μου κειμένου, δεν δίνεται καμιά τέτοια βάση και κανένας τέτοιος υπαινιγμός αλλά ακριβώς το αντίθετο, μνημονεύοντας σοβαρά και ρητά τις άξιες προσπάθειες των προκατόχων προέδρων της Βιβλιοθήκης Κοραή.

Για τον Μανώλη Στάθη γνωρίζω τι έπραξε και τον τιμώ ιδιαίτερα, αλλά και για τον Κώστα Μουσουρούλη γνωρίζω πόσο πολύ έχει τιμήσει τη Χίο, και σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορούσα να απαξιώσω κανέναν επίσης που έχει την εντιμότητα να εκθέτει δημόσια τη γνώμη του και να εκτίθεται στην κρίση των άλλων.

Η ειρωνεία δεν μπορεί να κρύψει τον λανθάνοντα εγωισμό και την ιδέα της αποκλειστικότητας της αλήθειας, δίνοντας έτσι μια μονοσήμαντη και εμμονικά προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας, καταργώντας την λογική ανέλιξη και ξεκινώντας παιγνιωδώς πόλεμο.

Ο Μπελλές κατάφερε κάτι απρόβλεπτο και καθόλου αυτονόητο, το οποίο μόνο δηλητηριώδη ειρωνεία και απαξίωση δεν θα ήταν δίκαιο να του επιφέρει, γιατί μέσα σ’ ένα καταθλιπτικό, και λόγω της συγκυρίας, υποτονικό πολιτιστικό τοπίο της Χίου, έδωσε ορμή εξόδου και δυναμική ζωής,-που πολλές φορές την αναζητούμε στα βιβλία χωρίς να την βρίσκουμε-, απέναντι στη σκοτεινή φυσικότητα μιας επισφαλούς αδράνειας.

Η Βιβλιοθήκη Κοραή ήταν πάντα ένας σεβάσμιος αλλά και ιδιαίτερα κλειστός και απόμακρος χώρος. Το άνοιγμά της σε ένα ευρύτερο κοινό, εκτός των μελετητών, όχι μόνο δεν έβλαψε αλλά ενίσχυσε και μας εξοικείωσε με την ιδέα ότι δεν ανήκει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, αλλά σε όλους, και έτσι μπορούν όλοι να την υπερασπισθούν και να την αγκαλιάσουν και από αυτό το αγκάλιασμα να προκύψουν χρήσιμες αλλαγές και για τη Βιβλιοθήκη και για το κοινό.

Η αλλαγή ηγεσίας που ήρθε επάνω σε μια τέτοια ευρέως αποδεκτή εξέλιξη, σημαίνει συμβολικά και πραγματικά ότι η πολιτεία, είτε δεν επιτρέπει αυτό του είδους το άνοιγμα, είτε δεν γνωρίζει ή δεν την απασχολεί, είτε πως έχει σχεδιάσει να κάνει κάτι που θα είναι πολύ καλύτερο.

Εύχομαι ανυπόκριτα και χωρίς ίχνος ειρωνείας να είναι το τελευταίο.