γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Θα σας διηγηθώ σήμερα μια ιστορία… Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία που εξελίσσεται. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Και θα μπορούσε να αφορά όλους μας.
Η ιστορία μας είναι παλιά, όσο και το ανθρώπινο γένος. Μια ιστορία γεμάτη πολέμους, ξεριζωμούς, θανάτους και κυρίως πλούτο για τους λίγους. Η τακτική αυτή βρήκε απόλυτη εφαρμογή και γενίκευση πριν από καμιά πεντακοσαριά χρόνια και απέκτησε ιδιαίτερο όνομα: αποικιοκρατία.
Τίποτα δεν άλλαξε αυτούς τους πέντε αιώνες. Και όσες αλλαγές και εάν συνέβησαν, μία αρχή παρέμεινε σταθερή. Η υποταγή και ποδηγέτηση των πάσης φύσεως αποικιών και κυρίως η εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων. Και βέβαια παρέμειναν αμετάβλητοι οι ρόλοι. Ίδιοι οι αποικιοκράτες, ίδια τα θύματα της εκμετάλλευσης. Τι κι αν μεσολάβησαν τεχνολογικές εξελίξεις, τι κι αν οι αποικιοκράτες δημιούργησαν ενώσεις και οργανισμούς μεταξύ τους που τάχα μου διαπνέονταν από ιδεώδη ανθρωπισμού και πολιτισμού. Αυτά αφορούσαν εκείνους που ήταν «από μέσα». Για τους εκτός των τειχών η διαχρονική πραγματικότητα ήταν πόλεμοι, τυραννία, βαναυσότητες, ανελευθερία, προσφυγιά.
Ολόκληρες ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη μακελεύονταν από τους αποικιοκράτες ή πληρωμένες ντόπιες ομάδες επί δεκαετίες ή και επί αιώνες. Τα όπλα πάντα άφθονα! Προσφορά των κυρίαρχων. Ή μαλλον, όχι ακριβώς πρόσφορά. Με το αζημίωτο. Ήταν δε τόση η τυφλότητα των αποικιοκρατών, τέτοιο το πάθος τους για κέρδος και χρήμα, που στα πλαίσια των παιχνιδιών κυριαρχίας και αέναου ελέγχου των αποικιών, έφτασαν να χρηματοδοτούν και να εξοπλίζουν με υπερσύγχρονα όπλα ομάδες ημίτρελων φανατικών. Προκειμένου να εξολοθρεύσουν τους ντόπιους ή κάποιους άλλους, ανάλογα με το «παιχνίδι». Και αυτό δεν έγινε μοναχά μία φορά…
Και ύστερα ήρθε η απόγνωση, το τυφλό μίσος, η εκδίκηση. Με κάθε μέσο, σε κάθε τόπο, ακόμη και σε υποτιθέμενες ασφαλείς περιοχές. Και αυτή τη φορά, όπως και στις αποικίες, θύματα ήταν οι απλοί άνθρωποι.
Και οι κυρίαρχοι και πάλι τυφλωμένοι από τη δίψα τους για περισσότερα κέρδη, αρνούνταν το αυτονόητο, ότι δηλαδή μοναδικός τρόπος για ασφάλεια στις επικράτειές τους, ήταν να αφήσουν τις αποικίες στην ησυχία τους! Αντίθετα, με τη σειρά τους φανάτιζαν τους υπηκόους τους, δαιμονοποιούσαν τα θύματά τους με βάση τη διαφορετικότητά τους ή τη θρησκεία τους, ενέτειναν τη βία στις αποικίες, αλλά και περιόριζαν τις ελευθερίες και τις διαφορετικές φωνές στις χώρες τους!
Και έτσι δημιουργήθηκε ένα σπιράλ τρόμου και αίματος που δεν γνώριζε σύνορα, ούτε ράτσα.
Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μας. Τελειώνει η αλήθεια κάπως απότομα. Συγχωρήστε με, αλλά και εγώ δεν γνωρίζω το τέλος για να σας το διηγηθώ. Ενδεχομένως το τέλος να είναι κακό για όλους. Πρόκειται για ένα πολύ κακό παραμύθι.
