γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Με το ιταλικό, σοσιαλιστικό και παρτιζάνικο τραγούδι Bella Ciao έχω μια σχέση ας το πούμε προσωπική κι ιδιαίτερη. Το τραγουδούσα μαζί με Ιταλούς συντρόφους και παλιούς παρτιζάνους σε πούλμαν για αντικυβερνητική διαδήλωση στη Ρώμη χειμώνα του 1990. Κυβέρνηση ήταν τότε η Χριστιανοδημοκρατία (με ποικίλα μεζεδάκια συμμάχους) και απέναντι ήταν το κραταιό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα λίγο πριν αυτοδιαλυθεί και καταλήξει στην ξεφτίλα. Ήταν το μόνο από τα παρτιζάνικα τραγούδια τους που γνώριζα (χάρη στη Μαρία Φαραντούρη και την ερμηνεία της στα Τραγούδια Διαμαρτυρίας).
Έκτοτε φυσικά, το τραγούδι το έχω ακούσει σε άπειρες εκτελέσεις. Άλλες καλές, άλλες λιγότερο καλές, άλλες όχι του γούστου μου. Δεν είναι κακό αυτό… όταν κάτι είναι μέρος μιας κοινής κληρονομιάς, δικαιούται καθείς να το ερμηνεύσει, όπως μπορεί. Με μια προϋπόθεση: τον ελάχιστο σεβασμό στο αρχικό πνεύμα του ανώνυμου δημιουργού.
Έτσι, όταν ακούστηκε σε διασκευή στην πολυσυζητημένη σειρά “Casa del Papel” είχα μια μάλλον θετική αντίδραση. Ήταν ενταγμένο στη δραματουργία της σειράς, στη σκηνοθετική της ματιά και συνεπές προς την αρχική «ψυχή του τραγουδιού». Ούτε όταν είδα να το χορεύουν κάτι άσχετα wannabe μοντέλα στον «παράδεισο» του κομπραδόρικου καπιταλισμού που λέγεται Nammos Myconos χαλάστηκα (όχι πολύ δηλαδή). Άφες αυτοίς… είπα. Κακώς.
Διότι, σύντροφοι και φίλοι, αυτός ο χλέμπουρας, ο έλλην γλίτσας, το σκουληκάκι που πάει να κολλήσει στην επιτυχία και να βγάλει τα άθλια φραγκάκια του. Αυτό το ατάλαντο πλάσμα που στο δρόμο ενός ιστορικού τραγουδιού κολλάει τους ελεεινούς στίχους «σ αγαπάω παω παω» με τη φάλτσα φωνή του και τα τσιριχτά μιας εξίσου ατάλαντης κοπελίτσας, θέλει καταδίκη και μερικές «φιλικές» καρπαζιές.
Προφανώς ένα μεγάλο τραγούδι του κινήματος δεν θα το ακυρώσει η περιθωριακή διασκευή ενός τυχάρπαστου. Μια φράση μόνο αρκεί όμως. «Μαλακάκο δεν γίναν όλα ίσιωμα –ακόμα. Δεν θα λικνίζονται οι φασίστες κι οι επίγονοι του Μπενίτο (ξέρεις πολύ καλά ποιους λέω) στα κλαμπ με το ‘Ανθος του Παρτιζάνου’.»
