του Κώστα Ζαφείρη
Ένα επίμονο ρεφρέν κατά την πρώτη περίοδο της κρίσης, εκεί γύρω στο 2010, ήταν «με τις δυσκολίες και τα προβλήματα θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι». Υπονοούσε ότι εκ των πραγμάτων ξεπερνώντας μια απατηλή εποχή αφθονίας και ευμάρειας, θα ανακαλύπταμε εκ νέου ξεχασμένες αξίες, συντροφικότητα, αλληλεγγύη… Όταν το κλισέ δεν ήταν εκ του πονηρού, ήταν τουλάχιστον αφελές.
Δεν υποτιμώ καθόλου, ότι σ’ όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν και υπάρχουν τέτοιες αξιόλογες και δύσκολες προσπάθειες. Δομές αλληλεγγύης, κοινωνικά ιατρεία, αλληλοβοήθεια στις γειτονιές. Λυπάμαι που το λέω όλα αυτά ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Εκείνο που έχω να πω είναι ότι τελικά, με την κρίση γίναμε χειρότεροι άνθρωποι. Κλειστήκαμε περισσότερο στο μικρόκοσμό μας. Χαθήκαμε στην πορεία με φίλους. Παίξαμε ακόμα και άθελα μας τα παιχνίδια κοινωνικών αυτοματισμών. Αναζητήσαμε τη σιγουριά τη δική μας στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια του διπλανού μας.
Κι ακόμα, στις μέρες μας πλέον έχει περισσέψει η κακογλωσσιά. Αφού απαλλαχτήκαμε, τρόπος του λέγειν, από τις αυταπάτες μας, αποκτήσαμε νέες βεβαιότητες τις οποίες περιφέρουμε με δάχτυλο μονίμως υψωμένο. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι «εξοικειωθήκαμε» με μικρές και μεγάλες καθημερινές τραγωδίες που συμβαίνουν όχι πια κάπου μακριά, αλλά έξω από την πόρτα μας, καμιά φορά και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Θεωρούμε για παράδειγμα, λίγο έως πολύ, πράγμα κανονικό τους μισθούς πείνας, την επισφαλή μαύρη εργασία χωρίς δικαιώματα, την ανεργία, την εργοδοτική αυθαιρεσία. Κι έχουμε και τους κυβερνώντες να επαίρονται ότι «πέτυχαν» πράγματα που πριν δυο τρία χρόνια κατακεραύνωναν.
Κάποιοι φωστήρες του κοινωνικού δαρβινισμού θα το έλεγαν αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα. Εγώ το λέω κατάντια. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις ενστάσεις που μπορεί να έχουν πολλοί και κατανοώ τα επιχειρήματά τους. Όποιος θέλει ας εξαιρέσει τον εαυτό του. Για πάρτη μου όμως δεν θα το κάνω…
Καλύτεροι άνθρωποι; Χα!…
Συζήτηση1 σχόλιο
Αυτό που μπορούμε να συνεκτιμήσουμε είναι ότι η πολιτική ήττα του κινήματος το καλοκάιρι του 15 εντείνει δραματικά τα πράγματα στην χειρότερη κατεύθυνση.Αν το καλοκαίρι του 15 δεν συνθηκολογούσαν οι κυβερνώντες θα ηγεμόνευε το αίτημα της αλληλεγγύης και της ισότητας.Τώρα οι αντιθέσεις εκφράζονται προνομιακά με τον κοινωνικό δαρβινισμό.Και προς τους αλλοδαπούς (βλέπε τοπικά το αίσχος της » «Πανχιακής» επιτροπής αγώνα) και στην οικονομία και αναδιανομή υπέρ του «λαού του χρήματος» που υλοποιεί η κυβέρνηση.Αυτό το μίγμα απαιτεί και παράγει όλο και περισσότερη σκατοψυχιά.