γράφει ο Τέλης Τύμπας
Αντιγράφω την πρώτη γραμμή της επίσημης τεχνικής περιγραφής-δικαιολόγησης του φράκτη, όπως αυτή τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το 2011: «Η ανάγκη περιορισμού της λαθρομετανάστευσης και του παράνομου εμπορίου προς την Ελλάδα, μέσω κυρίως του χερσαίου Ελληνο-Τουρκικού συνόρου στην περιοχή του Έβρου, οδήγησε στην απόφαση κατασκευής ενός τεχνητού εμποδίου (Φράχτη) που θα λειτουργήσει, παράλληλα με τα λοιπά επιτόπου μέσα περιφρούρησης των συνόρων, αποτρεπτικά στην είσοδο προς τη χώρα». Ο φράκτης δηλαδή αυτός σχεδιάστηκε για να αποτρέψει την είσοδο στη χώρα ‘λαθρομεταναστών’. Αυτοί όμως που πνίγονται επιχειρώντας να εισέλθουν στην Ελλάδα είναι πρόσφυγες, άντε και κάποιοι μετανάστες. Έτσι τουλάχιστον τους αποκαλεί ο αρμόδιος υπουργός και ο πρωθυπουργός της χώρας. Η κυβέρνηση αποκηρύσσει ρητορικά την ιδεολογία περί ‘λαθρομετανάστευσης’, εμμένει όμως μέχρι στιγμής σε έναν φράκτη που την επιβάλει πρακτικά, δια της υλικότητάς του.
Ο αρμόδιος υπουργός προσπάθησε να δικαιολογήσει αυτή την εμμονή διαχωρίζοντας την κυβερνητική λογική από την περί τον φράκτη τεχνική. Λες και ο φράκτης είναι μια πολιτικά ουδέτερη τεχνική, λες και δεν έχει σχεδιαστεί ώστε να ευνοεί μια συγκεκριμένη πολιτική λογική. Με την συγκεκριμένη υλικότητα του φράκτη στον Έβρο εξαιρείται, εγγενώς, εκ σχεδιασμού, η ύπαρξη προσφύγων, με τη λογική της τεχνικής του φράκτη του Έβρου επιβάλλεται εκ των πραγμάτων η αντιμετώπιση των προσφύγων ως ‘λαθρομεταναστών’. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει εδώ ένα επιχείρημα που θα μπορούσε να αποδειχθεί κρίσιμο στον αγώνα υπέρ της πτώσης του φράκτη: αντί για κάτι καλό έναντι κάποιας αφηρημένης ‘λαθρομετανάστευσης’, η παρουσία του φράκτη φέρνει μεγάλο κακό σε χιλιάδες συγκεκριμένους πρόσφυγες που χάνουν μπροστά στα μάτια μας παιδιά, αδέλφια, γονείς και φίλους.
