Παλιά στα χωριά μας όλα τα έργα γινόταν με προσωπική εργασία. Κάθε μήνα ένα μέλος της οικογένειας εργαζόταν μαζί με τους άλλους χωριανούς για ένα κοινωφελές έργο. Αν κάποια οικογένεια δεν έστελνε ούτε ένα μέλος της, τότε οι υπόλοιποι την περιφρονούσαν.
Στη Σκωτία πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου τον Σεπτέμβρη του ’99 για σπουδές. Στο Dundee. Ποτέ δεν θεώρησα ότι θα έμενα μόνιμα. Πάντα είχα την επιστροφή στην Ελλάδα στο μυαλό μου. Μόνο που αυτή πήγαινε συνέχεια προς τα πίσω.
Συχνά περιγράφω την Χίο, και ιδιαίτερα τα Καρδάμυλα από όπου κατάγονται οι γονείς μου, σαν ένα «πλεούμενο φεουδάτο». Ένα περίπλοκο οικονομικό και κοινωνικό σύμπλεγμα όπου οι “αυτόκλητοι άρχοντες” νομίζουν ότι ακόμα ορίζουν.
Στο νησί θα γυρίσω, το πότε δεν το ξέρω σήμερα. Μου λείπουν οι φίλοι, οι καλημέρες, η γη, το γαλάζιο
Νιώθω ότι ανήκω, εκεί όπου ζουν εκείνοι που αγαπώ και μ’ αγαπούν. Πολλοί άνθρωποι έχουν την τύχη να έχουν περισσότερες από μια πατρίδες, κι ο κύκλος της αγάπης μεγαλώνει ξεπερνώντας κρατικά σύνορα
Οι Έλληνες, μάλλον κάποιοι Έλληνες, για να αποφύγω τις γενικολογίες, μου θυμίζουν πελάτες που μπορεί να έχει ένας ψυχοθεραπευτής.
Στη γωνιά της Ευρώπης που έτυχε να ζω, οι εργαζόμενοι, αλλά και οι άνεργοι, οι μετανάστες, τα παιδιά, οι γυναίκες, έχουν πολύ περισσότερα δικαιώματα απ’ ότι στην Ελλάδα. Το περίφημο κοινωνικό κράτος είναι ακόμα εδώ. Αντέχει παρ’ όλες τις αλλαγές και αποτελεί χειροπιαστή απόδειξη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι κι αλλιώς. Ότι υπάρχει κι άλλη αλήθεια από αυτή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας που τα καθεστωτικά ΜΜΕ μας προβάλλουν.
Πρέπει να κοιτάξουμε την παιδεία μας η οποία νοσεί βαρέως. Στην ανάγκη να την φτιάξουμε απ’ την αρχή. Να μάθουμε επιτελούς το «εμείς». Όχι άλλο «εγώ»! Το «εγώ» πέθανε!
Με έχουν εσκεμμένα προσβάλει για το επίπεδο των αγγλικών μου. Ρατσισμός περισσότερο ή λιγότερο υπάρχει παντού. Η διαφορά είναι ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο οι θεσμοί και η γενική διαπαιδαγώγηση αποδοκιμάζουν αυστηρά και δια ροπάλου οποιασδήποτε μορφή διάκρισης ή ακόμη και υποψία ρατσισμού. Στην Ελλάδα υποθάλπονται εν χορώ από το Κράτος, την Κυβέρνηση και τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης και τα σχολεία.
Με την κρίση, το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα θολώνει, απομακρύνεται. Για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Στο μυαλό μου είχα φανταστεί να γυρίσω καιρό πριν, μετά τις σπουδές. «Άντε ένα 1-2 χρόνια ακόμα», έλεγα. Τώρα πως να γυρίσω; Το όνειρο απομακρύνεται. Οι πόρτες κλειστές στην πατρίδα.
