Ξαναμπήκα στο χωριό, και ανηφόρισα προς την βόρεια άκρη, πέρασα το κάτω καφενείο, την εκκλησία, το πάνω καφενείο, έφτασα ως το δημοτικό· στο βάθος, πάνω από τα Νένητα, μόλις είχε ανατείλει το φεγγάρι· πανσέληνος σήμερα.

«πολλά τα σπίτια αλλά οι αθρώποι λίγοι· χτες βράδυ μέχρι να με πάρει ο ύπνος, μέτρησα πεντακόσους πεθαμένους· από τότε που θυμούμαι»

«Γεια σας, τι κάνετε;», «Εδώ, φυλάμε το χωριό. Εσύ πώς από τα μέρη μας;» «Ήρθαμε να περπατήσουμε στο βουνό.» «Μπράβο πολύ καλά κάματε.» «Ξέρεις τα μονοπάτια;» «Τα μονοπάτια; κάθε πέτρα ξέρω· κάτω από την κοιλιά της κατσίκας με γέννησε η μάνα μου, γίνεται να μην τα ξέρω;».

O απλωμένος οικισμός, με τα μεγάλα σπίτια και τα περιβόλια περισσότερο με προάστιο της Χώρας μοιάζει παρά με χωριό

οι νωπογραφίες του παρεκκλησίου σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από την τζουλιέτ μαίη φραίηζερ από τη χαβάη της χονολουλού και δωρίζονται με πνεύμα φιλίας και αγάπης στους ανθρώπους των βαβύλων, 24 του μαρτίου 1963

Από όσα χωριά έχω φωτογραφίσει έως τώρα, το Θολοποτάμι έχει τα περισσότερα νέα σπίτια και τα πιο πολύχρωμα

Η Κώμη δεν είναι χωριό, δεν είναι ένα από τα εξήντα τόσα χωριά του νησιού· είναι παραθεριστικός οικισμός, αλλά με τα χρόνια όπως τόσα άλλα ανάλογα μέρη τείνει να γίνει μόνιμη κατοικία για αρκετούς ανθρώπους από την ευρύτερη περιοχή